ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ
Αλλά πρέπει να προστεθεί και κάτι. Ο Δήμος Θήρας, έχει κάμποσα εκατομμύρια ευρώ περίσσευμα (διαβάστε τον προϋπολογισμό και θα δείτε). Έχει επίσης κάμποσα ακίνητα, που είτε είναι σε άσχημη κατάσταση, είτε είναι σχεδόν “αδέσποτα” (με τη νομική έννοια) ιδιοκτησιακά. Οι περίφημοι “Σταύλοι Καμαρίου”, είναι επίσης μια πληγή, ενώ θα μπορούσαν να είναι ευκαιρία. Αν ο Δήμος, δρομολογούσε ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας του, δημιουργώντας αξιοπρεπή οικήματα που θα ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΙ σε λογική τιμή θα πετύχαινε και αναπτυξιακό και κοινωνικό στόχο. Δεν θα έδινε κάτι τσάμπα. Θα αξιοποιούσε την ακίνητη περιουσία του.
Αλλά δυστυχώς, αυτό προϋποθέτει μια Αυτοδιοίκηση, άλλων αντιλήψεων. Που για παράδειγμα, εκτός των άλλων θα κατέγραφε τις δημοτικές εκτάσεις και θα τις έδινε προς καλλιέργεια σε ακτήμονες ιδιώτες ή προς πειραματισμό σε μαθητές και ιδιώτες. Που θα αξιοποιούσε τα καθαρά νερά των Βιολογικών. Πολλά. Αλλά με άλλη Αυτοδιοίκηση. Ως μοντέλο.
ΟΙ ΝΕΟΑΣΤΕΓΟΙ
Πριν από κάμποσα χρόνια, έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του, ο όρος «νεόπτωχοι». Ποια διαφορά είχαν, από τους «κανονικούς» φτωχούς, τους οποίους προτού γίνουν κι αυτοί οι ίδιοι, ίσως και να περιφρονούσαν;. Οι νεόπτωχοι, ήταν άνθρωποι με κανονικές εργασίες, καλά εισοδήματα, ικανοποιητικό (και κάποτε πολυτελή) τρόπο ζωής και σοβαρές προοπτικές. Ώσπου, κάποια μέρα, όλα κατέρρεαν. Η οικονομική κρίση, τους άφηνε άνεργους. Οι διαφόρων τύπων «φούσκες» που είχαν βασίσει τη ζωή τους, έσκαγαν με κρότο. Τα δάνεια με τα οποία είχαν υποθηκεύσει τη ζωή τους, άρχισαν να «κοκκινίζουν» και οι όποιες οικονομίες τους εξανεμίστηκαν.
Αυτά για τους «νεόπτωχους». Τώρα τελευταία στη Σαντορίνη (γιατί προηγήθηκε η Μύκονος), έκαναν την εμφάνισή τους οι «νεοάστεγοι». Όχι. Δεν κοιμούνται στο δρόμο. Ακόμα τουλάχιστον. Είναι άνθρωποι που έχουν δουλειές ή τουλάχιστον σοβαρές προσφορές για εργασία. Με μισθούς κρίσης, έστω. Το πρόβλημα τους δεν βρίσκεται εκεί. Η δυσκολία τους, έγκειται στο να βρουν ένα αξιοπρεπές κατάλυμα, σε λογική τιμή, για να στεγαστούν αυτοί και οι οικογένειές τους. Πιο εύκολα κερδίζεις το λαχείο!. Πριν δύο-τρία χρόνια, η μόνιμη ερώτηση-έκκληση φίλων, γνωστών και μακρινών συγγενών ήταν «μήπως ξέρεις καμιά δουλειά;». Τώρα άλλαξε. «Κανένα σπίτι να νοικιάζεται, ξέρεις;». Στη αρχή επιστρατεύονται γνωστοί και φίλοι. Η απάντηση αρνητική. Τόσο που οι αναζητούντες στέγη, σπεύδουν πλέον να συμπληρώσουν την ερώτηση. «Ξέρω, αστεία λέω. Αλλά σε παρακαλώ, για σκέψου. Ότι να ‘ναι, ψάχνω».
ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ VILLA’ s ΠΙΑ;
Τώρα πως γίνεται, ένα νησί που χτίζεται με αλματώδεις ρυθμούς, να μην μπορεί να στεγάσει εργαζόμενους, υπαλλήλους, ελεύθερους επαγγελματίες και επιστήμονες που θέλουν να εγκατασταθούν εδώ, είναι απορίας άξιο. Νομίζετε;. Καμία απορία. Η ραγδαία άνοδος του τουρισμού, έκανε κάποιους να θυμούνται τις εποχές που νοίκιαζαν ακόμα και τις ταράτσες. Άρχισαν τότε να χτίζουν μανιωδώς. Μέσα σε μια νύχτα, ξεφύτρωναν ολόκληρα οικοδομήματα με τοίχους από χαρτί, που από το δρόμο άκουγες το φτάρνισμα ή τον οργασμό των ενοίκων. Ήρθε όμως η ύφεση και τα φιλόδοξα σχέδια άλλαξαν. Τα οικήματα, νοικιάστηκαν πολλές φορές μπιρ-παρά, σε όποιον ήθελε. Έστω και για 2-3 μήνες.
Ξανά ήρθε η άνοδος. Και αίφνης η Σαντορίνη γέμισε «Τάδε Villas» και «Souroumoukoutis luxury rooms». Αδειοδοτημένα, από τη σημαία και το μπακάλη της γωνίας. Γίναν όλοι ξενοδόχοι. Και κάποιοι άλλοι πονηροί, τους έβαλαν στο παιχνίδι. Έκλειναν αυτοί τα καταλύματα για λογαριασμό τους. Περισσότερο, για να καλύψουν τα «Overbooking». «Ξέρετε, ναι… το δωμάτιό σας υπάρχει, αλλά ο ένοικός του αρρώστησε και θα φύγει αύριο ή μεθαύριο. Χίλια συγγνώμη, αλλά για μια-δύο βραδιές θα μείνετε εδώ δίπλα. Συγγνώμη και πάλι. Και για να σας αποζημιώσουμε για την ταλαιπωρία σας προσφέρουμε και μια δωρεάν κρουαζιέρα στο ηλιοβασίλεμα ή ένα γεύμα στο παραδοσιακό εστιατόριο «Manolakis o Souroyklemes»(είναι ξάδερφος ή μπατζανάκης συνήθως). Όλοι ευχαριστημένοι, λοιπόν. Και στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, για τους ιδιοκτήτες των ακινήτων, τα λεφτά είναι «μαύρα». Κατράμι.
Υπάρχει μια ακόμα κατηγορία. Ελλήνων αλλά και αλλοδαπών. Πως μάθανε τόσο γρήγορα τα ελληνικά σουσούμια, οι αλλοδαποί, είναι απορίας άξιο. Αλλά μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις…. Την εποχή λοιπόν που τα παλιά σπίτια ήταν φτηνά ο ευκατάστατος μεσήλικας Γερμανός, Γάλλος, Σκανδιναβός, Βέλγος ή Άγγλος, καθόταν και τα μέτραγε. «Αντί να πληρώνω λεφτά για διακοπές, αγοράζω ένα σπιτάκι ή μια σπηλιά που είναι της μόδας, το σουλουπώνω, κάνω τις διακοπές μου και εξασφαλίζω και ηλιόλουστα γεράματα μετά τη σύνταξη». Μυρίστηκαν όμως ψητό ή κάποιοι τους άνοιξαν τα μάτια. Σκέφτεται λοιπόν: «Γιατί να κάνω διακοπές Ιούλιο ή Αύγουστο;. Αφού τα παιδιά μου είναι μεγάλα και έχουν φύγει από το σπίτι (σ.σ μην κοιτάτε την Ελλάδα, εκεί είναι αλλιώς τα πράματα). Άρα ούτε σχολεία, έχω, ούτε άλλες υποχρεώσεις. Τα νοικιάζω δύο-δυόμισι μήνες, κάνω τσάμπα διακοπές, Ιούνιο ή Σεπτέμβριο, φτιάχνω λουξ το σπίτι και μου μένουν και λεφτά στην τράπεζα». Μπίζνα εξασφαλισμένη. Και τα λεφτά εννοείται «μαύρα». Διότι είναι να μη δουν «μαύρο» οι ξανθοί. Πέφτουν πάνω του σαν τρελοί. Και μετά μας κάνουν και μαθήματα «αγωγής του πολίτη». Και μας απειλούν με Grexit.
ΤΟ ΝΗΣΙ ΞΕΜΕΝΕΙ ΑΠΟ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΕΛΕΧΗ
Έρχεται τώρα ο δάσκαλος, ο καθηγητής, ο γιατρός, ο ξενοδοχοϋπάλληλος, ο τεχνίτης ή ο σερβιτόρος για να δουλέψει στη Σαντορίνη. Που θα μείνει;. Αφού όλα είναι «Villa’s και Luxury Rooms». Και άντε, βρήκε κάπου να τρυπώσει. Ακούει το νοίκι και κόβει λάσπη. Ούτε σε μεζονέτα στην Εκάλη, τέτοιες τιμές. Που λέει ο λόγος, δηλαδή. Και αν είναι να δίνεις το μισό σου μισθό για νοίκι, γιατί να μην κάτσεις στο σπιτάκι σου, εισπράττοντας το επίδομα ανεργίας;. Θα φυτοζωείς που θα φυτοζωείς, αλλά τουλάχιστον θα είσαι στον τόπο σου και θα ψάχνεις.
Αποτέλεσμα;. Όποιος μπορεί, παίρνει απόσπαση. Άλλος, αρνείται τη μετάθεση. Άλλος τα μαζεύει και φεύγει. Φανταστείτε να ανοίξει πλήρως το Νοσοκομείο. Έχουν εγκριθεί 185 προσλήψεις. Δηλαδή πόσες οικογένειες;. Πόσα σπίτια;. Που θα βρεθούν;. Και ένας καλομαθημένος, εξειδικευμένος, με υψηλά προσόντα και καλές απολαβές -όπου κι αν πάει- επιστήμονας ή επιχειρηματικό στέλεχος, το ξανασκέφτεται. Και διαλέγει το «αλλού», γιατί εκεί τουλάχιστον, έχει σπίτι, να μείνει. Όσο για το ειδικευμένο προσωπικό ξενοδοχείου ή εστίασης, μόνο αν βρει δουλειά σε υπερπολυτελή μονάδα της καλντέρας που θα προσθέσει πόντους στο βιογραφικό του, το σκέπτεται και το παλεύει. Οι άλλοι;. Μην τον είδατε τον Παναή.
Και σιγά-σιγά, η Σαντορίνη αντί να προσελκύει το στελεχικό δυναμικό που χρειάζεται για να αναβαθμιστεί και να αντεπεξέλθει στο κύρος και τις προοπτικές της, περιορίζεται σε κάποιους με «πείρα αποκτηθείσα εν τω στρατεύματι». Που θα κοιμηθούν στο ράντζο ενός ξαδέλφου ή ενός φιλόξενου συντοπίτη ή ομοεθνή για λίγους μήνες και θα κάνουν τα πάντα για να βάλουν κάτι τις στη μπάντα. Από πηλοφόρι, μέχρι σερβίρισμα σε καλά εστιατόρια και «νυχτερινός» σε ξενοδοχείο. Πολλές φορές και όλα μαζί. Αντοχές να υπάρχουν και λεφτά να μπαίνουν στην άκρη. Γιατί η κρίση, έχει βυθίσει σε απόγνωση και ανέχεια τον κοσμάκη.
Και θα μπαίνει ο πελάτης στο εστιατόριο και θα αντικρίζει πως το χέρι που του σερβίρει τη γκουρμεδιάρικη μερίδα, έχει τσιμέντο ή λίγδα, κάτω από τα νύχια. Και από ξένες γλώσσες;. Κάτι αγγλικούρες του τύπου «Ντου γιου λάικ φροϊλάιν δη Γκρης». Αλλά οι τιμές καταλόγου, επιπέδου γκουρμέ ή πολυτελούς καταλύματος. Μα υψηλή υπηρεσία, δε σημαίνει μόνο καλό φιλέτο ή σατέν σεντόνια. Σημαίνει ειδικευμένο, ενημερωμένο προσωπικό. Ο κακόμοιρος που δουλεύει δύο και τρεις δουλειές, δε φταίει. Το ψωμάκι του πάει να βγάλει και την εργατική του δύναμη, ξεπουλάει. Τίμιος, είναι ο ιδρώτας του. Τίμιος και πολύς.
Κι επειδή η ιστορία κάνει τον κύκλο της, όλοι αυτοί οι προβληματικοί κρίκοι, θα σπάσουν. Το παράδειγμα της Κόστα ντε Σολ στην Ισπανία, είναι χαρακτηριστικό. Θα μείνουμε όπως κι εκεί, με αδειανά, τσιμεντένια κελύφη. Αδειανά, γιατί δεν θα υπάρχει κανείς να τα νοικιάσει. Οι τουρίστες θα γυρνούν την πλάτη λόγω του χαμηλού επιπέδου υπηρεσιών και εργαζόμενοι δεν θα έρχονται, γιατί δεν θα υπάρχει δουλειά. Αλλά, είπαμε η φιλοσοφία του νεοέλληνα, συμπυκνώνεται στο «ότι φάμε, ότι πιούμε κι ότι αρπάξουμε». (Εσένα, που σκέφτηκες τι πραγματικά λέει η λαϊκή ρήση που παρέθεσα, θα σου βάλω πιπέρι στη γλώσσα. Ανάγωγε!).
Save
Save