Site icon Santonews

«Η ΦΑΒΑ ΚΑΙ ΤΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ ΘΑ ΝΤΟΥΜΑΝΙΑΣΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΤΙΜΩΡΗΣΕΙ»

ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ

 

 

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ

«Νταγιάντα με Θεέ μου, να γροικώ και να ξανοίω τση τρεζάδες των αμολυμένων χαμπαράδων… και δώσε μου φώτιση και υπομονή να θωρώ… και να μη σμπαραλιάζομαι με τα ρεμπελιά των πουλημένων χαμπαράδων…, με τση αλλοπρόσαλλες κουτουράδες τους… «Κα, βρε σμπάρα του μια κρανιδιά για να μη ξαναβάλει τση αίγες αμπαστούρωτες μες τση φακές…! Ήκουσες ήντα πα βρέ Γιάννη, ή ξανοίεις γύρω – γύρω σαν την κουκουμάβλα…;»

 

Τα ήλεαν καβαλίκεβαν απάνω στο γάδαρο και τα ξεχνούσαν… Και την Κυριακή στην εκκλησιά μαζί… μετά στον καφενέ για τον καφέ και το μπακαλιαράκι… Εκεί ένα κτύπημα στη πλάτη και πίνοντας το κρασάκι τους, τα ξεχνούσαν όλα…, τα έσβηναν όλα από την σκέψη τους…! Ήταν ολιγαρκείς στα χαϊδέματα…, ήταν  αγνοί…, ήταν ψυχικά όμορφοι… Και γιάντα τα ορνιθοσκαλίζω και τα αποτυπώνω επαέ…; Πολύ απλά, για μας τους… ολίγον πιο δαψιλούς στην ηλικία είναι θύμησες…, είναι καντάδες της τότε εποχής… ανεξίτηλες…, είναι ομορφιές ανθρώπινες, που δεν ξεχνιούνται δεν σβήνονται ποτέ…

 

Όλος αυτός ο  θηραϊκός πρόλογος και πλούτος δεν είναι για να επαινεθώ για την γνώση μου στην θηραϊκή διάλεκτο…, αλλά για να θυμήσω και να θυμηθούν οι λιγουλάκι προχωρημένοι στην ηλικία φίλοι μου, ότι η τότε εποχή μας αποδήμησε και προσγειώθηκαν οι μπουμπουκο-μπαρόβιοι με τον παχύ δακτυλίδι…, με το κοντοκάβαλο σουρλί…, το μαύρο γυαλί… και το κουρεμένο σβέρκο… έτοιμοι να τα σπάσουν όλα… να επιτεθούν σε όλους εμάς… ναι σε όλους εμάς…! Γιατί λέω όλους εμάς…? Μα απλούστατα, ο Λευτέρης… είμαστε όλοι εμείς…, το ξύλο το δεχτήκαμε εμείς… και τα γαϊδούρια…! Και το Γαϊδουράκι κτυπήθηκε στο πρόσωπο…, πόνεσε και έκλαψε… και μαύρισε η ψυχή του… και η ψυχή μας…! Και ο Λευτέρης, πόνεσε από τα κτυπήματα των εύρωστων περαστικών αγωγιατών… με την χωρίστρα στη μέση…, που αντί κρανιάς μπουνιά…!.

 

Λεβέντες μου περαστικοί… γιάντα του τση παίξατε…; Γιάντα του τση σμπαράραντε του ανθρώπου…; Ξέρετε ήντα κάνατε…; Τση παίξατε σε όλους εμάς… τους άλαλους υιούς… Έτσι ΝΟΜΙΖΕΤΕ…! Σε εμάς τους κορδωμένους -προδομένους γαϊδουράκους… Έτσι ΝΟΜΙΖΕΤΕ…!

 

Πλανάστε παλληκάρια μου…, πλανάστε οικτρά…! Ενοχλήσατε και τουμπακιάσατε…, νομίζετε…, τον Λευτέρη… Αλλά κρανιδιάσατε όλους εμάς που  ανεχόμαστε πολλούς από σας τους ξέμπαρκους και ανάγωγους περιπλανώμενούς…, ψευτοπαραλήδες…, ασκεπείς περπατητές… Κα για έχετε το νου σας… Γιατί η φάβα και το ηφαίστειο θα ντουμανιάσει και θα τιμωρήσει… Όχι με κρανιά και γροθιά…, αλλά με απαξίωση και περιφρόνηση… Θα γαυγίσω και θα πενογράψω απευθυνόμενος προς τον γαδουροδηγό…, ντραγιασκόβιο…, κοντορεβυθούλη…, ψευτομαγκάκο…, στον αναμφισβήτητο χειρονάκτη ηδονής… Ότι θα πρέπει να ξανήει ήντα κάνει άλλη φορά… και το κυριότερο να ξέρει ότι  εάν είναι από τους ημιονοδηγούς που παίρνουν παντεσπάνι από το ίδρυμα, να πάει να κρυφτεί…, γιατί θα μαθευτεί…!!!!

Να μην ανησυχούν οι φίλοι μου οι αγωγιάτες…– φίλη μου… γιατί τους νοιάζομαι –τους αγαπώ… Κα ήκουσες ήντα πα, έρμο ανθρωπάκι…, ανεπαίσθητο απεχθές κτηνίδιο…; Ήκουσες…;

Τελειώνοντας…, το σύντομο πικράδι μου απευθύνομαι σε όλους τους καραβοκύρηδες της εξουσίας και γραφολέω…  Ψάχτε…, αφουγκραστείτε…, ψαχουλέψατε… και πολιτικοσκεφτείτε….: ο Λευτέρης…, όπως και γάδαρος…, τση άρπαξαν και πόνεσαν…! Εσείς…, εμείς…, δεν νταγιαντούμε άλλες ποικιλόχρωμες κρανιδιές…! Από όπου και αν προέρχονται…! Τον κρανιδοφορέα γαδορουοδηγό να μάθετε ποιος είναι .. να του στείλουμε την ευχητήριο κάρτα… Τίποτα το σημαντικό και αξιοσημείωτο…, μόνο να βρέξει για να ανθίσει το κουτόχορτο…! Είναι χρήσιμο και απαραίτητο για πολλούς και πολλά… Κα το αχνοάκουσα… ΠΕΙΡΑΖΕΙ….;».

Exit mobile version