“Η ΔΥΣΦΟΡΙΑ ΠΕΤΑΕΙ ΑΔΡΑΛΕΣ”

ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ

“Αρχόντισσες και άρχοντες … ακούσατε.. ακούσατε … στο χρονοντούλαπο της μικρής και ασήμαντης ναυτικής μου ιστορίας βρήκαν θαμμένους αλλά προσεγμένους γραμμένους θησαυρούς δικούς μου που είχα γλυκοπενιάσει πριν είκοσι χρόνια και είχαν σακουλιάσει οι φίλοι Φάνης Σέμπρος και ο πολυαγαπημένος μου Θανάσης Καραμολέγκος και ο πάντα αγαπητός και ευγενής μας Μανώλης Βελεγράκης …. ναι είκοσι ολόκληρα χρόνια…αλλά το τραγικότερο για πολλούς ακραιφνείς υποστηρικτές μου και τότε και τώρα ότι όμορφο λιάζω είναι τεκμηριωμένο και αναμφισβήτητο…και επί του προκειμένου είχαν δημοσιευτεί στο περιοδικό ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ …

Βλεφαριάζοντας λοιπόν τα λάφυρα μου διεπίστωσα ότι για αυτά που κλαψουρίζω σήμερα….είναι γραφοχαραγμένα με πόνο και οργή αλλά και πολύ μα πολύ αγάπη ….πριν ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑΑΑΑΑ…και αναφέρομαι για τα των θηραϊκών Ναυστάθμων μας και για μια ειρηνική διαμαρτυρία κάποιων γλάρων…δεν το πιστεύετε δεν με πιστεύετε ;;το διαισθάνομαι, το νοιώθω, το αφουγκράζομαι …

Εγώ ο άπραγος και αδαής δεν ήκαμα πράμα –τίοτις , ευρισκόμενος εις τον υπουργικό θεάρεστο θώκο …δημόσια απάντηση ,δημόσια ομολογία και δημόσια αληθινή συγνώμη… εξ άλλου και οι τροφαντές πινακίδες προχθές με μούτζωναν κρυφογελώντας ..το ίδιο στολισμένες το ίδιο σκεφτικές και αραχνιασμένες .

Ντράπηκα και μπούκαρα στο παπόρι γιατί η δυσφορία πετάει αδράλες …και τις χρειάζομαι ο πολυπράγμων αχρηστίδης… και όχι μόνο αλλά και κρανιδιές από αγριελιά με ρόζους απαραιτήτως …Και προς αποφυγή φόβου από τους αγαπημένους μου ονειρεύομαι δασκάλα μου και εξομολογούμε……

Μόνο αναχωρώντας το παπόρι και αγναντεύοντας ο εγώ την διαδικασία για να μαθαίνω…ναι ναι μη χασκογελάτε …Γιατί;;διότι γηράσκω δ’ αεί πολλά διδασκόμενος …είδα λοιπόν κάτι όμορφα γλαρόνια που με εντόπισαν να μου χαμογελούν και με το δικό τους τρόπο να μου διαμηνύουν ότι θα συνεχίσουν για πολύ να κατοικοεδρεύουν εις τις εξοχικές τους κατοικίες (χωματερή) που πριν είκοσι χρόνια μου είχαν διαμαρτυρηθεί για την απρόσμενη τότε φωτιά ..Ε Ν Θ Υ Μ Ε Ι Σ Θ Ε;;;

Με ρώτησαν για το ΟΛΥΜΠΙΑ και πολλά άλλα δια της ιπτάμενης νοηματικής επικοινωνίας ….μου είπαν επίσης ότι ανυπομονούν να ακούσουν Σπανουδάκη…είναι διαόλια ,είναι ανυπόμονα πλάσματα –κλάσματα , και αθεράπευτα μουσικοαυτούλια …κάτι ξέρουν ,κάτι έχουν ακούσει …η έχουν διαβάσει το ψυχογράφημα της 03 Αυγούστου του 2017 …μπορεί ..Είθε ..Εάν ναι θα μας περονιάσουν θα μας τσιμπολοήσουν αγρίως… Να ουρανωθούμε άμεσα λοιπόν ,να χαριτωθούμε και ανασκουμπωθούμε, και να αναρωτηθούμε ..Ποιοί ;; Μα οι πριγκηποθήρες και λήσμονες και ο εγώ μουσικοπαραγωγός βεβαίως …που δεν έχουμε-έχουν εμπεδώσει τι σημαίνει η τι σηματοδοτεί …το ΞΕΧΝΑΩΩΩΩΩ…

Και προς τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού μας θα σας γραφολοήσω ορισμένα γραφικά καλούδια της τότε εποχής μας –μου …και θα σας μεταφέρω μια άκρως ερωτοβροκλοτσισμένη επιστολή που έγραψα για τον μεγάλο μου έρωτα …Και σας προκάνω αναφέρομαι για την μεγάλη μου-μας αγάπη για το ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΝΟΥ….και απευθύνομαι σε ένα φίλο που το λάτρεψε ,ήταν 07 Ιουνίου του 1993 . Καλημέρα γλυκιά μου αγάπη παντοτινή.

Προσπάθησα να αντισταθώ ,προσπάθησαν να ξεχάσω, προσπάθησα να αγαπήσω λιγότερο, όμως μου ήταν αδύνατο ξέροντας ότι εσύ και άλλοι –ψυχές ανέκφραστες η ψυχές ευαίσθητες –το βλέπετε κάθε μέρα. Το ίδιο όμως και εγώ το βλέπω μπροστά μου !! Ένα πρωϊνό ,γλυκό πρωϊνό ξύπνησα να πάω να το συναντήσω ,να του μιλήσω ,να το δω και να σου περιγράψω με λίγα λόγια μια ολόκληρη ζωή . Ένα πρωϊνό ξύπνησα να συναντήσω εσένα ,ξεκίνησα να σε δω ,να μιλήσομε να τα πούμε , να σε ακούσω ,να με δεις να χαρείς .

Οδηγούσα το αμάξι μου από το σπίτι για το δικό σου .Ήμουν σκεπτικός χαρούμενος ,δεν ξέρω πως ήμουν. Φθάνοντας κοντά σου με περίμενες θαρρώ από ένστικτο ντυμένη με ότι πιο όμορφο είχες .Σε πρόσεξα ότι δεν μπορούσες να με κοιτάξεις κατάματα για να μη σε δω δακρυσμένη από χαρά. Γιατί; μα τα είχαμε πει πιο πριν …ότι το να πάψεις να ζεις δεν είναι και τόσο σπουδαίο ,το τραγικό είναι να πάψεις να αγαπάς …..και αυτό δεν θα γίνει ποτέ σε εμάς .Χαιρετούσα ,φιλούσα, τους τωρινούς σου ανθρώπους και εσύ με κοίταζες δακρυσμένη ,ήθελες να μου φωνάξεις ,ήθελες να με αγκαλιάσεις ,ήθελες κάτι να μου πεις ,έτσι δεν είναι η κάνω λάθος νυφούλα μου. Σε πλησίασα ,μου έδειξες τα πλευρά σου μπροστά ,πίσω …ναι τα είδα και πόνεσα…σου ψιθύρισα πιστεύω να με άκουσες ότι σε ένα χρόνο θα ξεκουραστείς .Το ξέρεις δεν είμαι ο μόνος σε αγαπάνε πραγματικά και άλλοι …

Ναι είμαι πολύ σίγουρος σε αγαπάνε και σε θωρούνε κάθε μέρα και σε καμαρώνουν .. Δεν σε άκουσα ;; που είμαι ;;Τι με ρωτάς; Είμαι κοντά σου νοερά και σε λατρεύω.. και προς αποφυγή της φλυαρίας σταματώ …λατρεμένο μου ναυτικό σχολειό …

Αυτό μπορείτε να το νοιώσετε ότι εστάλη σε ένα πλοίο πριν 20 χρόνια ,μπορείτε να πιστέψετε ότι εστάλη σε ένα όγκο λαμαρίνας που μας έζησε ,που μας ανέδειξε ,μπορείτε να νοιώσετε την αγάπη που νοιώθαμε και την αγάπη που ανεξίτηλα έχει χαραχθεί μέσα μας…και το κυριότερο πόσες ναυτικές αξίες το έχουν κυβερνήσει ,και πόσους έχει ναυτικά αναδείξει.. Αυτά για ένα παπόρι…Για τους δίπλα μας;;;;;;;;;;;;;;;..ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟΙ…”.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *