ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ
“Ξεκίνησα να γράψω και τα έσβησα ,άρχισα να σκέπτομαι και ζαλίστηκα ,και αναλογιζόμουν και ονειρευόμουν και αναπολούσα και αναστέναζα……γιατί όλα αυτά ;γιατί όλες αυτές οι ανεπρόκοπες και ανούσιες σκέψεις; Γιατί όλα αυτά τα αποκαϊδια των συλλογισμών μου ; Είναι ένα ατελείωτο βάσανο ,είναι μια ατελείωτη απορία χωρίς απάντηση και χωρίς λύση ,ένα ταξίδι χωρίς προορισμό και χωρίς ηλεγμένη πορεία ….ένα ταξίδι στον βόρβορο της ανεμελιάς και της ασυδοσίας …ένα ταξίδι με πολύ ελεύθερες επιφάνειες και φυσικά αρκετά επικίνδυνο.
Και έστελνα και πρωτοκολλούσαν ,και ανέμενα και βαρυγκωμούσα ,ρώταγα και πιθανολογούσα…υποψιαζόμουνα και ευελπιστούσα …..και τελικά δικαιωνόμουν, και θλιβόμουν , μουνταριζόμουν και πικραινόμουν ….και τελικά αναρωτιόμουν γιατί εγώ σε αυτό το πλοίο για αυτό το ταξίδι …καιιιιιι ξαφνικά τρελαινόμουνα και φωνασκούσα …και τελικά αγκυροβολούσα και καρτερούσα.
Ανέλπιστα ,εγκεφαλικά και ευεργετικά διαισθάνθηκα ότι δια της γραφής αποκρινόμουν και εκτονωνόμουν και απαντούσα που;;;; στους ανερμάτιστους ,κενούς ,απύθμενους ,ανεγκέφαλους που ενοχλούσα εν μέρει απαραιτήτως …Λανθάνω ;;;
Όχι αλλά το λαλακούσα και το λαλακώ (το λαχταρούσα και το λαχταρώ) το δύσκολο ταξίδι της στεριάς με ένα καινούργιο πλοίο ,νέας τεχνολογίας ,με αξιόλογο νέο ανθρώπινο δυναμικό ,αλλά πολυκαιρισμένο μερικώς και επιλεγμένα έμπειρο …. Το επιζητώ στο αραξοβόλι μου να ζήσω, να αρμενίσω ,να σκεφτώ ,να προσφέρω , να ονειρευτώ ….το ήθελε και το θέλει η πεισματάρα λαβωμένη μου καρδιά (ιατρικώς) αλλά και η δυσκολοτιμόνευτη σκέψη μου .
Τι ;;Μα να θαρρώ την λαμπερή μεριά του φεγγαριού και την άλλημεριά του ήλιου ,για να γροικώ του σιναφιού την κρίση και της ξεδιάντροπης ανεμελιάς την σιωπή . Επιθυμώ αφού μπορώ να αφουγκραστώ της μνήμης τα αποθέματα ,της λησμονιάς τα ροκανίδια ,και του δισακιού μου τα καθέκαστα … Θέλω πολύ ,επιθυμώ διακαώς ,μπορώ ;;;
Μπορώ όταν ο ήλιος είναι ανεκτός ,όταν τα όνειρα είναι αληθινά και δεν είναι της βραδινής μου αγρύπνιας τα ψαχουλέματα…
Μπορώ όταν το δύσκολο εγώ μου αρματωθεί με τα υπέλειπα απομεινάρια της κερά υπομονής μου…. Για να μπορέσει να δραχτεί , να ακούσει ,να πράξει , και να ανταποκριθεί στα γενικώς αιωρούμενα ατάκτως φυσεκλίκια .
Θα μπορούσα να ποιήσω περισσότερη ποίηση όπως διατείνομαι τελευταίως ,αλλά θέλω να σας ταξιδέψω αρμονικά και να σας μπάσω αρμονικά στην ομορφιά της τότε εποχής μου και η οποία ξεκινούσε από τα κάλαντα τις μέρες αυτές. Η όλη μας λαχτάρα ήταν πως θα κινηθούμε και που θα πρωτοπάμε για να πάρομε τον κουραμπιέ και το κάτι ντης παραπάνω από το δίφραγκο ,μέχρι και το χάρτινο λουστραρισμένο παραδάκι …
Εκεί να δεις χαρές…εκεί να δεις τραγούδια.. εκεί να δεις αγκαλιές ….και πρόσκαιρες μυρωδάτες ομορφιές …εκεί να δεις το σουρλί (παντελόνι) την τράπεζα να κάνει …εκεί να δεις τον ταμία να ψαχουλοψάχνεται ..(εεε ΑΝΤΩΝΗ…?)με την πιο βαθιά τσέπη και ηλεε κα βρε φέξε μου θα σκουντουφλήσω τση πέτρες ….Ήμασταν με το φανάρι του λαδιού …ΑΝΤΩΝΗ θυμάσαι…ΓΙΑΑΝΤΑ…;Κα δεν είχε φως (ηλεκτρικό ρεύμα)…γιατί και τώρα που έχει φως είναι χειρότερα …Πολύ χειρότερα …Διότι οι λαμπτήρες πήραν αγκαλιά τους προβολείς και μετέβησαν εις χειμερινάς διακοπάς…εεε θερμό-φωσφορίζοντες λατέρνες …! Και πηαίναμε λοιπόν ,με το φανάρι . Ασφαλώς και δεν μας έδιναν πάντα λεφτά …παίρναμε συκαλάκια …σταφιδούλες…πορτοκαλάκια…και καραμελίτσες…Ήταν όλοι ανεκτίμητοι θησαυροί για την εποχή μας …! Βέβαια υπήρχαν και απώλειες …κα…και πριν προλάβεις να πεις τη συνέχεια …Μας τα πανε Γιώργη μου…το χαμόγελο έφευγε από τα χείλη μας …σκύβαμε το κεφάλι και ξεκινούμασε για την επόμενη αυλή…ή δεν άνοιγε ο μάνταλος τση πόρτας …ή ήταν σβηστός ο λύχνος.. Γιάντα όλα αυτά;
Κα ,δεν υπήρχαν σε αυτά τα σπίτια ούτε τα συκαλάκια …ούτε τα πορτοκαλάκια …Μπορεί και η κερά του σπιτιού οβολούς να μη είχε λάδι να πάρει… Και το κυριότερο ,δεν νταγιαντούσαν οι της τότε εποχής, ανθρώπινες ομορφιές να μη δώσουν καληχέρα …ήταν δύσκολο…ήταν απαράδεκτο για τους ανθρώπους τότε …Κα, δεν είχαν πράμα ήντα να μας δώσουν ήντα…;
Κα ,εδώ δεν υπήρχε το δίφραγκο για το λεωφορείο… Χριστούγεννα ,Πρωτοχρονιά ..η ίδια διαδικασία με διαφορετικές ευχές από καρδιάς δοσμένες …τα κάλαντα της εποχής ..οι δραχμούλες από τους παππούδες ..εάν υπήρχαν ,όπως και διάφορα άλλα τοπικά ,αγνά καλούδια…Τα μηνύματα είναι μηνύματα και οι ευχές ευλογία ,για υγεία και ευδαιμονία ,για προσφορά και αγάπη. Ευχή και προσδοκία ο Νέος χρόνος να είναι καλοτάξιδος και όχι κακοτράχαλος …ΜΕ ΑΓΑΠΗ..