ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑΝΤΗ ΑΡΓΥΡΟ, ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΓΕΙΤΟΝΑ

ΕΦΥΓΕ ΣΤΑ 73 ΤΟΥ, ΟΡΘΙΟΣ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ

 

 

 

Ο Κώστας (Κωσταντής) Αργυρός, ήταν γείτονάς μου. Ένας άνθρωπος, ευγενής, αλλά και αγωνιστής. Συναντιόμασταν σε εκδηλώσεις. Μιλάγαμε. Ήξερα την ιστορία του. Κάποτε μάλιστα, του σύστησα μια φίλη, να δουλέψει στο ξενοδοχείο του. Με ευγνωμονούσε μετά (η φίλη). Δεν είχε συνηθίσει σε τόση ευγένεια και  σεβασμό προς τον εργαζόμενο.

Και ένας άλλος φίλος, πήγε στο Ξενοδοχείο, μετά, αλλά το διηύθυνε πλέον η θαυμάσια κόρη του.

 

Ο ίδιος;. Πνεύμα ανοιχτό. Ζωντανό. Ανήσυχο. Πρωτοπόρος, στον αγώνα, για τους Συλλόγους Γονέων ΑΜΕΑ. Υποψήφιος Δημοτικός και Περιφερειακός Σύμβουλος. Όπου του είχε ζητηθεί και συμβάδιζε με τις ιδέες του, ήταν εκεί. Χωρίς, έπαρση. Δίχως μωροφιλοδοξία. Απλά ήταν εκεί και έδινε, αγώνα.

 

Μιλάγαμε, για λίγο στις πολιτικές εκδηλώσεις που βρισκόμασταν.  Έπρεπε να τον έχεις ήδη ακτινογραφήσει, για να ξέρεις τι φλόγα έκρυβε το μειλίχιο και προσηνές ύφος του.

 

Και επειδή, τίποτα δεν γίνεται, τυχαία. Ας δει κάποιος το ξενοδοχείο που δημιούργησε. Από τα ομορφότερα, της Σαντορίνης. Δεν το στρίμωξε δίπλα στο δρόμο, για να εκμεταλλευτεί λίγα τετραγωνικά, ακόμα (όπως κάνουν οι περισσότεροι). Το ανέβασε παραπάνω, και τον ενδιάμεσο χώρο, τον γέμισε δέντρα, λουλούδια, πράσινο και ένα όμορφο πλακωτό. Μια όαση, στην ασχήμια.

Και μια μεγάλη σκακιέρα. Αλλά μεγάλη, που -λόγω του φίλου που δούλευε εκεί- παρακολούθησα μια δύο παρτίδες από κατενθουσιασμένους επισκέπτες.

 

Γιατί;. Γιατί, τα έκανε αυτά;. Επειδή το αγωνιστικό φρόνημα, μάλλον συνοδεύεται, και από αισθητική.

 

Αντίο, σε έναν γείτονα, λοιπόν. Σε έναν σημαντικό άνθρωπο. Σεμνό, αλλά αγωνιστή.