ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΤΕΜΗ ΤΟΜΑΗ
ήχο αποκτά η γραφή καθώς
οι μουσικές τους αργοκυλούν…όταν
τα βρεγμένα σγουρά μαλλιά του
αχνές σπίθες πετούν
ανεξίτηλες.. όταν το ακουμπούν.
Απλώνονται οι ματιές
σε αυτές τις νωπογραφίες του
οι έγνοιες ρωτά αλλάζουν
με λευκό πανί ταξιδεύουν.
Στην ασύλληπτη υδρόγειο του
πλήθος αστεριών τα χρυσά τους
πλήκτρα πατούν
και το.. νανουρίζουν
Θαλασσινή