ΦΕΡΤΕ ΜΟΥ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΑΛΦΡΕΝΤΟ ΓΚΑΡΣΙΑ… ΣΤΟΝ ΑΘΗΝΙΟ

ΑΝΤΙ ΝΑ ΦΕΥΓΟΥΝ ΤΑ ΠΛΟΙΑ, ΦΕΥΓΕΙ ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ

 

 

 

Ο τίτλος, παραπέμπει στην εμβληματική και μακάβρια ταινία του Σαμ Πένκιπα, με τον Γουόρεν Όουτς, σε ένα κρεσέντο ερμηνείας. Ο πατέρας μιας “ατιμασμένης” και εγκυμονούσας κόρης, επικηρύσσει τον “ένοχο” Αλφέρντο Γκαρσία και δίνει ένα εκατομμύριο δολάρια, για το κεφάλι του.

Ο αδίστακτος πρωταγωνιστής, τον βρίσκει, αλλά… δυστυχώς είναι ήδη νεκρός. Όμως τυπικά η επικήρυξη, δεν αφορά τη ζωή του “ενόχου” αλλά η απόδειξη πως δεν ζει. Το πτώμα ξεθάβεται. Το κεφάλι, αποκόπτεται και αρχίζει ένα ανατριχιαστικό ταξίδι, επιστροφής. Που και που, ο Όουτς μιλά με το κομμένο κεφάλι. Προκαλώντας, δέος. Έστω κι αν αυτό δεν απαντά. (Πως θα μπορούσε, άλλωστε!).

Τέλος, της παραπομπής. Σαντορίνη. Σήμερα. Ή μάλλον χτες. Μια ωραία σύναξις. Αντιπεριφερειαρχαίοι, Δημαρχαίοι και λοιποί “αρμόδιοι” ή διαφωνούντες. Τη νύχτα, ξεσπά άνεμος. Γαρμπής, λένε. Το Λιμάνι φεύγει. Μα πως φεύγει;. Ήταν ήδη νεκρό σαν τον Αλφρέντο Γκαρσία. Εδώ και τρεις σεζόν, πηγαίνοντας στην τέταρτη. 6-7 συνεχόμενες φορές σε κατάσταση “έκτακτης ανάγκης”.

Η Δημοτική Αρχή, ακέφαλη. Ούτε μια ανακοίνωση που να εφιστά την προσοχή. Ούτε μια νύξη για τη στροφή όπου κινδυνεύει κόσμος. Ούτε μια προειδοποίηση. Όσα, είπε το αποκομμένοι κεφάλι του Αλφρέντο Γκαρσία, τόσα είπε κι αυτή. Δηλαδή τίποτα!.

Μόνο καλωσορίσματα στο συνδυασμό που θα αλλάξει τη Σαντορίνη. Λες και ήρθε χτες, κι ας έχει ένα χτες 9 ετών. Καλλιστεία. Καθρεφτάκια και χαντρούλες.

Και αντί να φεύγει το πλοίο, φεύγει το λιμάνι. Ούτε ο Πένκιπα, δεν θα τολμούσε να εντάξει στη μυθοπλασία του, ένα τέτοιο σεναριακό εύρημα.

Και στην Κω, επισκεύασαν το λιμάνι σε δύο τρεις μήνες. Κι ας είχε σοβαρότερες βλάβες.

Αλλά, Αλφρέντο Γκαρσία, άρθρωσε μια λέξη επιτέλους!. Όχι συγγνώμης, αλλά προστασίας των πολιτών. Το αυτονόητο, δηλαδή.