ΦΑΡΟΙ: ΜΙΑ ΣΠΙΘΑ ΣΩΣΜΟΥ ΣΤΟ ΠΕΛΑΓΟΣ
ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ
Ατελείωτες φορές ταξιδεύω ονειρικά…, αρμενίζω…, θαλασσοπορώ… και αγαλλιάζομαι σκεπτόμενος πολλά…, μα πάρα πολλά από την τότε αλμυρό διαδρομή μου στις δύσκολες, αλλά μοναδικές όμορφες, εξαίσιες αγκαλιές και θερμές θαλπωρές των ανθρώπων της άλλοτε νησιώτικης αλησμόνητης εποχής… Αλλά πιότερο λαλακώ, νοσταλγώ και δεν νταγιαντώ, να σας περιγράψω και να σας γραφο-απεικονίσω την θαλπωρή, την υποδοχή των σταθερών συντρόφων μας και μοναδικών μας φίλων… ΤΩΝ ΦΑΡΩΝ…!
Σε κάθε είσοδο μας σε όρμο…, σε κάθε μας απάγκιο…, σε κάθε νησιώτικη καθάρια αγκαλιά…, σε κάθε μικρό ή μεγάλο λιμάνι της νησιώτικης επικρατείας μας, ήταν τα πάντα μας… Ήταν η σιγουριά μας, ήταν η θεόρατη ναυτική μας αγκαλιά… Υπήρξαν στιγμές που η πρώτη τους όψη έπαιρνε τη μορφή της μητρικής αγκαλιάς…, που όλοι μας ανυπομονούσαμε να νιώσουμε… μετά από μια πολύωρη… πολύβουη… και πολυτάραχη διαμάχη μας με τα φουρτουνιασμένα κύματα…
Ήταν μια σπίθα σωσμού στο πέλαγος… Ήταν μια αναλαμπή παρηγοριάς και ασφαλείας… Αναχωρώντας από τον Πειραιά για το ταξίδι μας στα Κυκλαδίτικα, και όχι μόνο, νησιά μας, θέλαμε να είναι μαζί μας και απαραιτήτως φωτεινοί σηματοδότες και συμβουλάτορες μας… οι θαλασσοβρεμένοι, φίλοι-φύλακες της ασφάλεια μας.. οι ΦΑΡΟΙ…
ΠΛΟΙΑΡΧΙΚΕΣ ΕΝΤΟΛΕΣ… «Κράτα πάνω στο πράσινο…» στην όλη διαδικασία εξόδου από τον Πειραιά… «έλα μεταξύ πράσινου και κόκκινου» και συνεχίζοντας το θαλασσοδιάβα μας, σε περίμεναν οργιοστόλιστοι να σε βοηθήσουν, να σε υποδεχθούν…, να σε χαιρετήσουν… και νοερά να σου απλώσουν το χέρι… και εις ανταπόδοση… ένα σφύριγμα απαλό στους τότε φαροφύλακες τους… άλλη ζωή…, άλλη ομορφιά…, άλλη αγκαλιά…, άλλη καθάρια συντροφιά και φροντίδα… έπρεπε περνώντας τον Τάμελο της Κέας την μέρα να σηκώσεις το χέρι σου και να σφυρίξεις… ήταν τροφή για αυτούς…, ήταν ομορφιά και ασφάλεια για εμάς…, η φροντίδα τους στους συμβουλάτορες μας… «Κράτα για λίγο (εντολές) στο φανάρι απέναντι τον Κέφαλο της Κύθνου και μετά γύρνα πορεία στο φανάρι βόρεια της Σύρου στον Αγ.Φωκά (Τρίμεσο)» …
Ταξιδεύοντας και περνώντας το δύσκολο κομμάτι μεταξύ Γυάρου και Κέας τον θωρείς αντίκρυ σου τον φωτεινό φίλο της Σύρου… Πλέοντας σε απόσταση ασφαλείας την Σύρο θωρείς το μεγάλο φανάρι στο Γαϊδουρόνησι, ή Δίδυμη… και προχωρώντας σου κλείνει το μάτι καλοσυνάτα το μικρό απέναντι στην στεριά και υπερτερώντας σε καλοσύνη σού δίνει νοερά το χέρι του το άλλο της εισόδου καλωσορίζοντας σε… Και επειδή σας αφουγκράζομαι και ανεπιφύλακτα σας νοιώθω… Θα ξεμπαστουρωθείτε και θα διερωτηθείτε μα δεν υπήρχαν όργανα και ναυτικά μποδοσίδια κάπτα-Γιώργη…, ήντα χατε…; Ναι και υπήρχαν και τα συμβουλευόμαστε αλλά… Μα για αναλογιστείτε εσείς γλωσσικοί μου γλιστρίδες…; Έχετε το ίδιο αμάξι από τότε, το ίδιο τηλέφωνο…, την ίδια τωρινή άνεση…; Ήντα χατε…; Σιωπώ και γραφολέω…
ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΟΥΝ -ΕΧΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ… Όλοι σε όλες τις δουλειές…, με όλες τις αγκαλιές (απονήρευτα) αλλά και στο σπίτι… Ε ΚΑΙ… αγάπη και έγνοια για τον πλησίον τους έχουν…; Εσείς που διαβάζετε τον γραφοπαραξενίδη ήντα σκέπτεστε και ήντα λέτε προφεσόροι μου, θα μας φέγγουνε οι ανθρώπινοι φάροι (κα βρε για δες λίχνοι και που λάδι), θα μας θωρούν ανθρώπινα οι συνοδοιπόροι μας, θα μας επιτρέψουνε να διαβούμε τα μονοπάτια μας άνετα, ασπροχαρακωμένα και φεγγαρόλουστα…;
Μας γροικούν ή μας ξεχνούν και μας σφεντονιάζουν ψάχνοντας να βρουν σταθερό, ηλιόλουστο, και εύρωστο προσοδοφόρο, αεράτο απάγκιο…; Άνθρωποι–φάροι δεν υπάρχουν πάντως καπετάνιε μου… και εάν υπάρχουν είναι τόσο δυσεύρετοι σαν τη νησίδα που θαλασσοδέρνεται στη μέση του αγριεμένου ωκεανού… Δυστυχώς οι φάροι της θάλασσας δεν μπορούν να συγκριθούν με αυτούς της στεριάς… γιατί οι άνθρωποι δεν είναι τοίχοι στην θάλασσα…, καπετάνιε μου… ΕΧΟΥΝ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΚΑΙ ΑΤΥΧΙΕΣ… Εγώ μπορώ να σε αμφισβητήσω αγαπημένη μου ομορφοπένα…; Δεν ΔΥΝΑΜΑΙ… μου το γραφοανέφερε και σας το ομορφαπλώνω …
Αναχωρώντας και συνεχίζοντας αλμυρά από το αραξοβόλι τση Ερμούπολης μας οδηγούν συμπληρωματικά τα της υποδοχής φανάρια και γυρνοβολώντας ναυτικά για Πάρο μας καθοδηγούν άλλοι φωτεινοί σηματοδότες μέχρι να πορευτούμε για το Παριανό απάγκιο μας… Δια πλέοντας τις μη ανεπτυγμένες βραχονησίδες πλησίον της πρωτευούσης και αφήνοντας της πίσω αριστερά, σου κλείνει το μάτι έντονα η νησίδα Νάτα των 6μιλίων… Λέγοντας σου με αλμυρή αναλαμπή-ματιά… πρόσεξε φίλε πιο κάτω και αριστερά σου είναι ο Μέρμηγκας…, μια σπίθα πάνω σε μια κουτσουλιά βράχου… και τον θωρείς στα 8 μίλια… φέγγει και δεν φωνασκεί εεε με εννοήσατε νέοι μου θαλασσο-κατακτητές…; Μέρμηγκας και πράμα ηκούσατε…; Και βολοδέρνοντας προς Πάρο αχνά θωρείς το φανάρι από τις βραχονησίδες ΠΟΡΤΕΣ με το μαύρο ιστορικό, που πάντα προσπαθούσαμε τότε να το εντοπίσουμε μέσα στα άλλα φώτα τση στεριάς… Δεν θα συνεχίσω, δεν νταγιαντώ άλλο…, γιατί με ταράζει, με τρεζαίνει και καίομαι πολύ…
Μένω επαέ παραπλέοντας τον Φωκά του λιμανιού τση Παροικιάς… και εάν ο ύψιστος με φωτίσει θα σας περιγράψω όλους τους βοηθούς μου–μας σε όλα τα νησιά και πιότερο τα κατορθώματα του Φάρου στο Καραβοστάσι της Φολεγάνδρου, με τις δυο πανέμορφες φορεσιές, που τις μοστράρει όπως πρέπει για την ασφαλή είσοδο μας… Κούκλος και παλιόφιλος… Και να ομολογήσω ήταν πολλοί (ΦΑΡΟΙ) με πολύπλοκους ρόλους και πολύχρωμα κάλλη… Και για να μη με αφήσετε μετεξεταστέο, σας ενημερώνω ότι ο κάθε φωτεινός μας φίλος έχει την δική του αναλάμπουσα ταυτότητα…
Σας εύχομαι να είσαστε πάντα φωτεινοί και ξάστεροι… και άστε εμένα τον προκοπίδη να γραφοαρμενίζω πολυτάραχος και σκεπτικός και πάμπολλες φορές παρεξηγήσιμος… Και αληθινά μου αρέσει πολύ… Γιατί; Μα μειδιώ ευτυχής και ευχόμενος πάντα… Καλά ταξίδια…
