Βασισμένη στο βιβλίο της πρώτης διοικήτριας του Νοσοκομείου Θήρας Μαρίας Μαυρικάκη
Δεύτερη δυσκολία, είναι η αποδοχή του πως όλα αυτά, θα αποσπαστούν από το χαρτί και θα καρφωθούν σε μια ζώσα, αλλά παραστατική πραγματικότητα. Αλλά, ως εκεί. Ότι κατάφερε η Μαρία Μαυρικάκη με το βιβλίο, το απογείωσε ο Αντώνης Αντωνίου στο θέατρο. Ανακαλύπτοντας και αποκαλύπτοντας, μια παλιά αλήθεια. Πως η τέχνη του θεάτρου, συνίσταται σε απλά υλικά. Σαν την γαλλική μπαγκέτα (αυτό είπα σε αυτή τη στιβαρή μορφή του ελληνικού Θεάτρου, τον Αντώνη Αντωνίου). Έγινε μνημείο της παγκόσμιας άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς, έχοντας μόνο τρία υλικά. Νερό, αλεύρι και αλάτι.
Όπως ακριβώς η παράσταση του “Εξαρτάται” στη “Θεατρική Σκηνή”. Τι έκανε ο Αντωνίου και οι εξαιρετικοί συνεργάτες του;. Μα κάτι, μεγαλειωδώς απλό!. Έβαλε τις σωστές αναλογίες, άναψε το φούρνο και μετά η γνώση, η εμπειρία και το αδιαμφισβήτητο ταλέντο των δημιουργών, έδωσε ένα σπάνιο και ακριβό (στην ποιότητα και μόνο!) θεατρικό έδεσμα.
Απλά. Τελειώνοντας η παράσταση μέσα στο μινιμαλιστικό αλλά εύγλωττο σκηνικό, δεν ξέρεις τι να κάνεις. Να χειροκροτήσεις θερμά ή να υπακούσεις σε μια μυστήρια (ή και όχι) παρόρμηση να αγκαλιάσεις τους συντελεστές και χτυπώντας τους φιλικά την πλάτη, να τους πεις πως λυπάσαι και συμπάσχεις με αυτούς;. Γιατί αυτό έγινε στη “Θεατρική Σκηνή” του Αντώνη Αντωνίου. Ξαφνικά, αντί για την πλατεία του θεάτρου, βρισκόσουν σε ένα πάρκο και άκουγες τις από καρδιάς αφηγήσεις για μια απώλεια που τους βάραινε. Αντί για θεατής, λαθραίος ωτακουστής της πραγματικότητας. Θλιβερής, σπαρακτικής, αλλά πάνω από όλα, της διπλανής πόρτας. Του διπλανού ανθρώπου και της δικής σου γειτονιάς.
Ο Αντωνίου δεν χρειάζεται, ύμνους. Είναι κεφάλαιο και ζώσα ιστορία του νεώτερου ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου. Οι Νατάσα Ασίκη, Τάκης Βαμβακίδης, Ειρήνη Κονίδου, έδωσαν μαθήματα ερμηνείας σε ένα θολωμένο από ψευδο-πρωτοπορίες και στομφώδη διδακτισμό νεοθεατρικό τοπίο.
Αλλά… Με κίνδυνο να παραγνωριστούν οι συντελεστές αυτής της θεατρικής ευωχίας, δύο λόγια για τον Τάκη Βαμβακίδη. Προσωπικά και χωρίς ίχνος δογματικής έπαρσης. Και με τον κίνδυνο, να παρεξηγηθεί ίσως και ο ίδιος. Αν δεν ήξερα, πως ήταν ηθοποιός και τον έβλεπα στο δρόμο, κατευθείαν θα έλεγα: “αυτός είναι Θεατρίνος”. Ναι. Αυτόν τον παλιό όρο, που απαξιωτικά και υποτιμητικά χρησιμοποιούσαν οι μεσοαστοί του παλιού καιρού. Κάτι, ανώτερο από ηθοποιός, δηλαδή. Θεατρίνος. Από εκείνους, που ακολουθώντας τα μπουλούκια, μπορούσαν να παίξουν στο μίζερο καφενείο ενός χωριού, στο πρώτο μέρος “Τάσος και Γκόλφω” και μετά Βασιλιά Λήρ, Σκαπίνο ή Άμλετ. Χωρίς να προδώσουν κανένα ρόλο.
Στο “Εξαρτάται”, ο Βαμβακίδης “έγραψε” τόσο καλά, το ρόλο του “καλού καγαθού” χωριάτη, που μπορούσες να μυρίσεις το αργιλώδες χώμα των χωραφιών στα παπούτσια του, να ακούσεις τη βουή του ποταμιού στη φωνή του και να νιώσεις τον ενστικτώδη φόβο του για την κρεατομηχανή των πόλεων. Ακόμα και οι φαινομενικά ανοικονόμητες και αδέξιες κινήσεις του επαρχιώτη, ήταν τόσο σοφά οικονομημένες και άρτιες που δεν άφηναν καμιά αμφιβολία. Μάλλον άφηναν. Υποδυόταν ή ήταν;. Μακάρι, να βρίσκονται συχνά, “Θεατρώνηδες” που θα φώναζαν αυτόν τον τόσο καλλιεργημένο “Θεατρίνο”, για να του εμπιστευτούν τον παππού Αριστοφάνη, τον Σκαπίνο του Μολιέρου, τον Υπηρέτη δύο αφεντάδων του Γκολντόνι, τον Αλφρέντο Αμορόζο του Ντε Φίλιππο ή τον παραγνωρισμένο Καραγκιόζη του θεάτρου σκιών.
Φλυαρία, τέλος. Δείτε το “Εξαρτάται”. Για να κυλήσει στις φλέβες, όχι ευφορική τοξίνη, αλλά γνήσιο θέατρο.