Ερώτημα; Υπήρξε υπερβολή του γράφοντος προς τον τόσο αδικημένο Πρόεδρο των Φηρών;. Τον οποίο, άδειασε μεγαλοπρεπώς (μεγαλοπρεπέστατα!) και ο Δήμαρχος.
Θα αρκούσε κύριε Καβαλάρη, μια ανασκευαστική διατύπωση. Που έκανα για χατήρι σου σε ραδιοσταθμό της Θεσσαλονίκης (παραβαίνοντας μετά 7 χρόνια τον κανόνα, να μην βγαίνω σε άλλα ΜΜΕ-μπορώ να εξηγήσω γιατί).
Αλλά όχι και να παρουσιάζεστε και ως αδικημένος!. Ανανά, με παπάγια και απότοκο ραγιάδικης τουριστονοοτροπίας διαπράξατε!. Και όσο, για τη σκληρή καθημερινή δουλειά;. Λοιπόν. Μέχρι που διέλυσα το χέρι μου, επί 25 χρόνια, καθάριζα εθελοντικά, δρόμους, παραλίες και ρυμίδια του νησιού. Χωρίς να θέλω παράσημα. Αυτά, πες τα στους ακολούθους σου. Και αν θέλουν αποδείξεις, εδώ είμαι. Διεκδικητικά στελέχη θέλουμε, όχι χειρώνακτες.
Ανάρτηση Περιφερειάρχη
«Η ανακοίνωση-έκκληση της Τοπικής Κοινότητας Θήρας, από την επίσημη σελίδα της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι σημείο των καιρών.
Συμπυκνώνει κυρίαρχες παθογένειες της ελληνικής δημόσιας σφαίρας. Από ένα γρήγορο, αδιαμεσολάβητο μέσο, εκπρόσωπος αρχής προβαίνει σε αυθαίρετη προτροπή στους πολίτες ενός ολόκληρου νησιού, με εσφαλμένα στοιχεία, προκαλώντας επιπτώσεις για ένα ευρύτερο σύνολο, που δεν μπόρεσε ούτε να προβλέψει ούτε και να ελέγξει.
Θα προκαλούσε θυμηδία, αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνο.
Από πού να αρχίσει κανείς; Ότι μπέρδεψε το καφενείο, όπου λέμε και καμιά σαχλαμάρα να περάσει η ώρα, με την επίσημη φωνή ενός θεσμού; Ότι παραποιεί επίσημα στοιχεία ; (αφού δεν αναμένονταν 17.000 αλλά 11.000 επιβάτες εκείνη την ημέρα, αποσιωπώντας όμως και μια άλλη πραγματικότητα: ότι δεν αποβιβάζονται όλοι οι επιβάτες των κρουαζιερόπλοιων). Ότι ένας τουριστικός προορισμός είναι άκρως ευπαθής στις κρίσεις, είτε αυτές είναι πραγματικές είτε όμως και όχι. Ένας προορισμός μπορεί να καταστραφεί και μόνο με τη διάδοση αρνητικής φήμης.
Αυτό που είναι όμως περισσότερο επικίνδυνο και προκλητικό είναι το μέγεθος της ανευθυνότητας. Της ανευθυνότητας μίας “σχολής” που αδιαφορεί για τις συνέπειες και τις επιπτώσεις για το κοινωνικό σύνολο, στο βωμό των 15 λεπτών δημοσιότητας, στο βωμό του “καλά τους τα’πες”, στο βωμό του χαδέματος των αυτιών των οπαδών του αρνητισμού.
Χθες, βρισκόμουν στην Αθήνα όταν με αναζήτησε δημοσιογράφος μεγάλου μέσου ενημέρωσης του εξωτερικού για να με ρωτήσει για τα δημοσιεύματα που αναφέρονται στο ιδιότυπο lockdown των κατοίκων της Σαντορίνης. Του εξήγησα ότι αυτή δεν είναι μια σοβαρή συζήτηση και πραγματικά δυσκολεύτηκα, μετά από αυτό, να κλείσω τη συνομιλία με τρόπο που να τιμά τα νησιά μας. Γιατί, αυτό είναι το δικό μου χρέος. Όχι μόνο γιατί μου αρέσει να το κάνω αυτό αλλά και γιατί είναι υποχρέωση μου. Και, επιτέλους, είναι και η αλήθεια.
Αν θέλουμε να μπούμε και στο περιεχόμενο της ανεύθυνης πράξης, ας αναλογιστεί αυτή η σχολή: όταν υπάρχει αυξημένη ζήτηση για ένα αγαθό, αλήθεια, η λύση στην κανονική ζωή είναι ο περιορισμός του με αποφάσεις αστυνομικού τύπου ;
Τα νησιά μας κερδίζουν κάθε χρόνο, με τους κόπους των ανθρώπων τους, ψήφο εμπιστοσύνης εκατομμυρίων επισκεπτών από όλο τον κόσμο και δημιουργούν κλίμα αισιοδοξίας. Σε μία χώρα με υψηλό χρέος δε, τα νησιά υπηρετούν εθνική αποστολή και στόχο.
Και κάτι τελευταίο που μάλλον δεν έχει περάσει από το μυαλό του εμπνευστή και του κάθε εμπνευστή αντίστοιχων παρακινήσεων και διαπιστώσεων, είναι ότι στην Ελλάδα με το μεγάλο δημογραφικό πρόβλημα, μόνο η νησιωτική Περιφέρεια του Νοτίου Αιγαίου εμφανίζει δημογραφική αύξηση σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες Περιφέρειες της χώρας, που παρουσιάζουν συρρίκνωση. Και δεν μόνο, η Περιφέρεια μας, η μόνη Περιφέρεια της χώρας με αύξηση πληθυσμού αλλά είναι και αυτή με τους καλύτερους ποιοτικούς πληθυσμιακούς δείκτες. Κι αυτό, στο μυαλό όσων αντιλαμβάνονται την λογική και την επιστήμη, αυτό μπορεί να συνδεθεί και να ερμηνευθεί μόνο με τις αναπτυξιακές δυνατότητες του τόπου και τις ευκαιρίες που δίνει στις νέες γενιές ο κλάδος της οικονομίας που έφερε τα νησιά μας στην πρώτη, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θέση σε ρυθμό ανάπτυξης , ο Τουρισμός. Ο Τουρισμός, που στην Ελλάδα έκανε το λάθος να πηγαίνει καλά.
Μπορούμε να είμαστε όλοι περισσότερο υπεύθυνοι ; Δυστυχώς, δεν είμαι πλέον σίγουρος για αυτό.
ΓΧ