ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ
“Ένα ταξίδι ομορφιάς… ένα ταξίδι αναμνήσεων…, ένα ταξίδι που τόσο απρόσμενα με έφερε αντιμέτωπο με το παρελθόν μου… ένα ταξίδι που δεν περίμενα να ζήσω… και που με έκανε να κοιτώ τα καταγάλανα νερά της μεγάλης μου αγάπης και να χαμογελώ από ευγνωμοσύνη… για τα καλά της ζωής μου… για τους αληθινούς ανθρώπους που είχα την τύχη να συναντήσω και να συνεργαστώ μαζί τους στα καράβια… για τις αυθεντικές προσωπικότητες… τα καθαρόαιμα αρσενικά… που ο λόγος τους είχε ισχύ και η χειραψία τους μόνο ασφάλεια ζωής προσέφερε…
Αποφάσισα με πρόγραμμα να αναχωρήσω από το αγκυροβόλιο μου για να ζήσω ότι επεδίωξε και προγραμμάτισε ο Ύψιστος και Κύριος μου…, να ζήσω ό,τι πιο όμορφο δεν έζησα στα νιάτα μου λόγω του επαγγέλματος μου. Σε ευχαριστώ Θεέ μου σε ευχαριστώ…!
Αφού η άγκυρα μου δεν μου προξένησε ανησυχία και ανεσύρθη ομαλώς… επιβιβάσθη εις το ταχύπλοο της Hellenic Sea Ways με προορισμό τον Πειραιά… Επεδίωξα επιμελώς το εισιτήριο μου να είναι ακριανό… για να μην ενοχλούμαι κατά την διάρκεια του ταξιδιού μου. Δεν πρόλαβα να αποθέσω την πρύμνη μου και τα μποδοσίδια μου εις το κάθισμα του ταχυπλόου… και βλέπω μπροστά μου μία γνωστή φυσιογνωμία… Χωρίς δεύτερη σκέψη και με ένα χαμόγελο να περιμένει στα χείλη να κάνει πρεμιέρα στην όψη ενός παλιού καλού φίλου… φώναξα «Μάστρο Γιάννη!» Ήταν ο Α’ μηχανικός του πλοίου… Τι ανείπωτη χαρά… τι συγκίνηση… Ήμασταν χρόνια πολλά μαζί στην αρχόντισσα του Αιγαίου… στο Παναγία Τήνου…
Ήταν μια άλλη εμπειρία… ήταν για μένα τον παλιό μια άλλη ομορφιά… ήταν κάτι νέο που δεν είχα ζήσει και που δεν είχαμε ζήσει οι εμείς της εποχής μου οι ευέλπηδες…
Απόπλους από Σαντορίνη για Νιό, Σίφνο, Πειραιά… Σε μια γωνιά σιωπηλός και διακριτικός όπως επιβάλλεται… παρακολουθούσα την όλη διαδικασία του απόπλου, διαπιστώνοντας τις τεράστιες δυνατότητες που διαθέτουν τα σύγχρονα αυτά πλοία όπως και τις εξειδικευμένες γνώσεις που πρέπει και οφείλουν να έχουν οι συνάδελφοι… Συστήθηκα με όλους… μίλησα σχεδόν με όλους…, εξιστόρησα την εποχή μου και τα τότε εργαλεία μας… αναλύσαμε πολλά… και το πλέον συγκινητικό για μένα ήταν όταν αντίκρισα τον Βαγγέλη Κορατζάνη, ηλεκτρολόγος…
Μου θύμισε τα ταξίδια μου στην Ανδριατική… μου θύμισε το ΑΝΝΑ V, που βυθίστηκε με εκρηκτικό μηχανισμό στο λιμάνι της Πάτρας, στις 20 Ιουλίου 1996… Είπαμε πολλά ως οφείλαμε πλέον σαν μεγάλα παιδιά… αλλά η σιωπή είναι αρετή και οι αναμνήσεις βάλσαμο και το κυριότερο μάθημα και διδαχή για πολλούς και πολλά…! Πιστεύω ότι οι νέοι που ήταν παρόντες ωφελήθηκαν και οι παλιοί θυμήθηκαν…, με ρώτησαν και απάντησα με πολύ διάθεση και χαρά την τότε δύσκολη ναυτική μου – μας εποχή…, αποτύπωσα σε ένα χαρτί την εποχή μου στην Συρο-τηνο-μυκονία με την Αρχόντισα, τις δυσκολίες και τις αντοχές μας… ναυτικές και ανθρώπινες…, την αγάπη του κόσμου στα νησιά…, την βοήθεια όλων των εμπλεκομένων στην διαδικασία πρόσδεσης και από-επιβίβασης των επιβατών σε όλα τα λιμάνια… Βέβαια απάντησα και είπα ότι ο κόσμος, οι επιβάτες τότε, ήταν ενημερωμένοι για πολλά πράγματα… ήταν ενημερωμένοι για την διάρκεια του ταξιδιού… για τις καιρικές συνθήκες… και το κυριότερο… έβλεπαν τον Πλοίαρχο… ως Άρχοντα… οργιόστολο να περιδιαβαίνει στο πλοίο και να εμψυχώνει τους επιβαίνοντες… ειδικά τις δύσκολες μέρες…
Εκείνες που ο Ποσειδώνας και ο Αίολος έπαιζαν ζεμπέκικο… και εμείς προσπαθούσαμε να επιβιώσουμε χορεύοντας βαλς…! Επιβάλλεται λοιπόν να επαναπαυτώ και να ηρεμήσω και κυρίως να γράψω ότι η εποχή μου-μας δεν επανέρχεται… Γιατί;;;;;;;; Απλά η ταχύτητα είναι ένα εμπόδιο της ανθρώπινης επαφής…, η αγωνία της εργασιακής σχέσης το ίδιο… Όμως τι πρέπει να γράψει κανείς τι πρέπει να πει; Ένα ταξίδι χρειάζεται για επιβεβαίωση των γραφομένων μου…
Όταν ήρθε η ώρα να επιστρέψω… κρατώντας στα χέρια μου τις πολύτιμες εικόνες και τα Θεία Δώρα που μου χάρισε απλόχερα ο Ύψιστος… επιβιβάστηκα στο ίδιο καράβι… να δω και πάλι γνωστές αγαπημένες φυσιογνωμίες… Χαίρομαι που συνειδητοποίησα ότι οι συζητήσεις μεταξύ μας ήταν πολύτιμες… και γι’ αυτούς αλλά και για μένα… μια ατελείωτη ηθική ικανοποίηση για τις πιτσιλιές που προσέφερα τα τόσα χρόνια της ναυτικής-Πλοιαρχικής και όχι μόνο, ζωής μου…
Πολλά και απεριόριστα ευχαριστώ σε όλους όσους συνάντησα… παλιούς και νέους… Καλά ταξίδια παντού…! Ο θαυμασμός μου είναι αληθινός, όπως και η αγάπη μου… και το να αγαπάς και να αγαπιέσαι είναι ζωή…!!!
ENA ΤΑΞΙΔΙ ΟΜΟΡΦΙΑΣ, ΔΡΟΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗΣ…”.