ΕΝΑ ΜΑΓΕΥΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΑΚΙΜ

 

 

Η μουσική παράσταση των ΤΑΚΙΜ, είχε κάτι μαγικό. Εν αρχή ην η Ιστορία. Εκεί δομήθηκε, ένα μουσικό θέαμα, που δεν σε άφηνε καθισμένο στην καρέκλα, να ακούς μόνο. Σε έπαιρνε από το χέρι και σε πήγαινε, στα Γιάννενα, στην Ήπειρο, στις κομπανίες των εμπόρων που διέσχιζαν τα Βαλκάνια και αναπαύονταν για λίγο στα ξακουστά χάνια. Και μετά η Πόλη. Πολύβουη και πολυπολιτισμική (λέξη που κάποιοι την θεωρούν σχεδόν βρισιά, σήμερα).

Η μαγευτική Σμύρνη, με τον αξεπέραστο πολιτισμό της. Τα πλουσιόσπιτα, τις ευρωπαϊκές και ανατολίτικες επιρροές και τα Καφέ Αμάν ή Καφέ Σαντάν. Κι ύστερα, ο μεγάλος Ξεριζωμός. Η Προσφυγιά. Αλλά μέσα στις λιγοστές αποσκευές, φυλαγμένη μέσα σε μεταξωτό μαντήλι η μουσική. Έπειτα -ή και πριν- η Μετανάστευση. Το Μεγάλο Κραχ, αλλά και οι ζωντανές μουσικές. Τόσο πολύχρωμες, που ακόμα και σπουδαίοι αμερικάνοι μουσικοί τις ρουφούσαν κυριολεκτικά και τις απέδιδαν με το δικό τους καλλιτεχνικό ιδίωμα (δεν είναι τυχαίο ότι η “Μισιρλού, έχει χρησιμεύει ως σάουντρακ στο Pulp Fiction του Ταραντίνο και αποτελεί για δεκαετίες μέρος του προγράμματος της ορχήστρας της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ).

Για τον Λάμπρο Λιάβα, δεν χρειάζεται να πεις πολλά. Είναι ο κορυφαίος Έλληνας μουσικολόγος. Και φάνηκε από τη λαμπερή παράσταση που παρουσίασε στο SAF. Αισθητική απόλαυση και μάθημα ιστορίας μαζί. Και όχι όποιο κι όποιο μάθημα. Πανεπιστημιακού επιπέδου!. Χωρίς όμως την περί πολλού αλαζονεία, ότι “απευθύνεται στους ειδικούς”. Απλόχερο και γενναιόδωρο, για κάθε έναν που ήθελε να ακούσει.

Οι δε μουσικοί, ένας κι ένας. Με μια συνύπαρξη, ανυπέρβλητη. Κλαρίνο, βιολί, ούτι και κανονάκι. Μαζί!. Κι εκείνος ο τύπος, που πήρε το ταπεινό τουμπελέκι και έπαιζε σαν να ήταν μόνος του μια ορχήστρα. Και ήταν!. Με τη Δήμητρα Στογιάννη να μεταφέρει υπέροχα στο αυτί τα στιβαρά και καλογραμμένα κείμενα του Λιάβα (ο ίδιος ήταν ένας γοητευτικός αφηγητής -παραμυθάς, που σε καθήλωνε).

Αλλά και δυο ακόμα, προσθήκες. Οι στεριανοί μέτοικοι της Σαντορίνης, με τον γεμάτο συναίσθημα χορό τους όταν ανέβηκαν στη σκηνή. Τα χορευτικά του Ακρωτηρίου. Μια ακόμα γενναιοδωρία του Λιάβα. Και επίσης, ένα δείγμα καλού δασκάλου. Αυτού που δεν θεωρεί τη γνώση στερεότυπη και από καθέδρας, αλλά εξελισσόμενη και συμμετοχική.

Όσο για τον γραφιά αυτής της σελίδας;. Με το που επέστρεψα από αυτή τη μαγεία, ήμουν έτοιμος να εφορμήσω στο πληκτρολόγιο. Αλλά, μου έβγαιναν μόνο υπερθετικά (τα οποία δεν απέφυγα τελικά). Όπως σε όλους όσους συνάντησα, μετά το τέλος. Όποιος είχε τη σκέψη να φέρει αυτήν την υπέροχη εμπειρία στη Σαντορίνη, μπράβο του. Μας ταξίδεψε. Και μας ταξιδεύει ακόμα. Σαν την γευστική ανάμνηση, ενός παιδιού που λαθραία βάζει το χέρι του στο βάζο με το φρεσκοφτιαγμένο γλυκό κυδώνι της γιαγιάς του. Τόσο απολαυστικό, που μοιάζει αμαρτία. Αλλά εντυπωμένο για πάντα στη μνήμη.

ΥΓ. Οι τεχνικοί ήχου και φωτισμού. Αφανείς, αλλά επαγγελματίες. Άψογοι!. Μπόρεσαν να τιθασεύσουν με καταπληκτικό τρόπο αυτό το χείμαρρο από νότες, όργανα και φωνές.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *