ΕΙΧΑ ΚΙ ΕΓΩ ΟΝΕΙΡΕΥΤΕΙ

ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ Γ. ΔΑΡΖΕΝΤΑ

 

 

 

 

Είχα ένα όνειρο που παραμένει ανεκπλήρωτο… παραμένει μια θαλερή προσμονή… ΟΜΩΣ..…. Αφού πέρασαν τα τότε χρόνια από το μυαλό μου… διερωτήθηκα πολλά…, πάρα πολλά αλατισμένα και ανάλατα… Είχα ένα όνειρο… τώρα πια έχω πολλά γλυκοπικρόξινα… Επεδίωξα λοιπόν, να τα υλοποιήσω…, να προσφέρω…, μπαίνοντας στον ευγενή ανθόκηπο της τοπικής αυτοδιοίκησης… ΩΡΑΙΟ…; Να χαρώ…, να χορτάσω αγάπη…, να βοηθήσω όσο μπορούσα… και κυρίως να σταθώ ανθρώπινα και ανάλαφρα δίπλα στις ανημποριές – κατηφοριές της εδώ ζωής μας – μου… στην εδώ ευλογημένη εμπλιά ομορφιάς…

Και περίμενα χαμογελαστά…, ανθρώπινα γραβατομένος, πιστεύοντας πολλούς και ακούγοντας πολλά… Και πίστεψα ο γλάρος… Απορείτε…; Ναι πίστεψα… Βέβαια δεν απελπίστηκα…, δεν πόνεσα… αληθινά το καταθέτω… αλλά, πικράθηκα… και μάλιστα ΠΟΛΥ…! Σας προτρέπω να με συγχωρέσετε για τα συνεχή κλαψουρίσματα μου, αναφερόμενος εις την αυτοδιοικητική ανυπαρξία μου και ασθμαίνοντας… να συμφωνήσετε με τις αντηλιές…, τις μυρωδιές… και τις ανενόχλητες κραυγές της πέννας μου… Έτσι νοιώθω…, ετσιδά σας το σμπαράρω…, κάνοντας ένα κουραστικό πρόλογο, αναφερόμενος στα εσώψυχα του ανήσυχου εαυτού μου… Εάν επιθυμείτε γραφοβλεψίες μου… προσθέστε και τις δικές σας ανησυχίες… και βάλτε πληθυντικό.. Το ίδιο είναι… «Ο εγώ» έτσι αισθάνομαι…

Συμφωνείτε… ή διαφωνείτε…, ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, το 1963, το είχε αραδιάσει απευθυνόμενος σε ομιλία του στην Αμερική… «Είχα ένα όνειρο…» Και προς παγκόσμια πίκρα δεν πρόκανε να υλοποιήσει πράμα… Τον σταχτοποίησαν εξαερίζοντας τον… Θυμάμαι το είχα διαβάσει μαθητής και τώρα το αλίευσα από διακεκριμένο επιστήμονα γραφολόο… Και εις την μεστότατη ηλικία μου, το ρούφηξα ανάλαφρα και αποσβολώθηκα…, καρεκλώθηκα και το προσάρμοσα πνευματικώς και καταλλήλως εις το σήμερα της ζωής μας – μου… και εάν ενθυμείστε Γιάννη, Λουκά, Λευτέρη, Ποθητέ… τι είχα πει… και γιατί όχι οι τότε θυατέρες, γιατί είχαμε ξεχωριστή αυλή στα διαλλείματα τότες…

Μα στα σκαλοπάτια της τότε αντρικής σχολικής μας αυλής το σερβίρισα… και ο σχολιασμός μας…; Κα είδες ο Μαύρος σμπαραμέτα (λεκτικά εννοούσα)…; Αυτό τότε… τα επακόλουθα τώρα… μετά από μισό αιώνα… Ναι πενήντα (50) παρά κάτι χρόνια… Έχω όμως και εγώ (ΥΨΟΣ εεε;) ένα ΟΝΕΙΡΟ…, όπως και εκείνος… που παρά τις κακοτράχαλες διαδρομές…, τις κακοτοπιές… και τις σφαλιαροποιήσεις της στιγμής… είχε ο Μάρτιν, είχα και έχω ένα όνειρο… πως πρέπει να πορευτούμε…, πως πρέπει να αρμενίσουμε…, για να ομορφύνουμε…, να ζήσουμε και να απολαύσουμε με ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια το αληθινό νόημα της πεποίθησης μας…

Αναμένω και ευελπιστώ εναγωνίως πολλά… ΙΔΩΜΕΝ… Είχε ένα όνειρο… ότι μια μέρα, κάποια μέρα…, η κάθε κοιλάδα θα υψωθεί (ΑΜΕΡΙΚΗ) – Έχω ένα όνειρο… ότι κάποια μέρα, η ακαλλιέργητη γη μας θα καλλιεργηθεί και θα φυτευτεί αμπέλι (ΘΗΡΑ)… Είχε ένα όνειρο ότι ο κάθε λόφος… και το κάθε βουνό θα χαμηλώσει και οι κακοτραχαλιές ισόπεδες και ομαλές θα γίνουν (ΑΜΕΡΙΚΗ) και οι λακουδόδρομοι εδώ…, χωρίς λακκούβες θα απομείνουν (ΘΗΡΑ, τι κρίμα…)… Είχα και εγώ ονειρευτεί…, ο ανυπόμονος ονειροπόλος… ΕΙΧΑ…, λέω ΕΙΧΑ…

Είχε…, είχα… και συνεχίζω να έχω… και έπαψε να έχει ο Μάρτιν… δεν πρόκανε.., τον πρόκαναν τα αερικά… Μπορώ να… πολλά, για αυτά που ονειρεύτηκα…, για αυτά που πίστεψα και νόμιζα ότι μπορώ να πράξω… ΟΜΩΣ… Όμως, πικράθηκα… μόνο αυτό… Δεν δουλιώ…, δεν ντρέπομαι…, όμως δεν νταγιαντώ να μου κλείνουν οι παραθαλάσσιες πινακίδες το μάτι και να μου διατυμπανίζουν… αερισμούς λεβήτων Γιώργη τέλεσες…, βάφοντας αυγά το Πάσχα…! Ξανοίω και σιωπώ… αλλά μέχρι πότε…; Απλά θα σιωπώ… και να ξέρετε… η πλέον εκκωφαντική απάντηση είναι η σιωπή…! Την πίκρα μου να σπέρνω (χωρίς να θερίζω…) Αναφωνώντας… Είχα ένα ΟΝΕΙΡΟ και παραμένει…, παραμένει ΟΝΕΙΡΟ… και γλυκοπεριμένει… Αναμένω… Καλοτάξιδοι λέοντες… μιλώντας ζωδιακά εε…;”.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *