ΕΙΧΑ, ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ. ΕΝΑΝ ΑΘΗΝΙΟ, ΧΩΡΙΣ ΒΑΝΑΥΣΕΣ ΚΑΙ ΒΕΒΗΛΕΣ ΤΑΜΠΕΛΕΣ
ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ, Τ. ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ
«Η διαμαρτυρία μιας πριμαντόνας ….»
Ξανά στο προσκήνιο ποιητικά ,μετά την αποκαθήλωση πριν από λίγες μέρες από το δικό μου μετερίζι, γιατί παραπονέθηκαν πολλοί καλοί μου φίλοι…ΞΑΝΑ………………
Πριν λίγα χρόνια είχα δει ένα όνειρο… Που συνεχίζονται και σήμερα πολύ επιτακτικά ενοχλητικά να με σκουντάνε όνειρα πολλά και δύσκολο ερμηνεύσιμα… ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΟΝΕΙΡΟΚΡΊΤΗΣ…; Είχε έρθει μία πανέμορφη συναγρίδα ακολουθούμενη από ένα μικρούλη άσπρο καρχαρία και μου είχαν παραπονεθεί… Για ψάρια μεγάλα μιλούσα και μιλώ πάντα γεμάτα τσαχπινιά και άγρια ομορφιά και ποτέ για θαλασσινά οστρακοειδή και μαριδάκι… (ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΤΟ ΞΕΡΩ…!) Αυτό το βασίλειο της θάλασσας ονειρεύομαι πάντα χωρίς να ενοχλώ..
ΑΓΑΛΛΙΑΖΟΜΑΙ…αλλά πάντα εμμέσως ενοχλούμενος.. Βέβαια της επιφάνειας η ομορφιά είναι μια μοναδικότητα για καθάρια ματιά και απαστράπτον σπινθηροβόλο βλέμμα… ΓΟΗΤΕΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ… Και προς αποφυγή στρέβλωσης του προσώπου σας… ΣΤΡΑΒΟΜΟΥΤΣΟΥΝΙΑΣΜΑ… διαβάζοντας με για κάτι που ομολόγησα ότι δεν δυνήθηκα να το διορθώσω όταν ήμουν εις τον προεδρικό θώκο του αλμυρού Κυβερνείου…
Και βέβαια δεν ήταν δικής μου ευθύνης οι τροφαντές και λαμπερές πινακίδες αλλά της ΔΗΜΟΓΕΡΟΝΤΙΑΣ… Εγώ απλά στεριανοπλοίο πειρατεία έκανα… ΜΗ ΛΑΝΘΑΝΕΤΕ ΟΜΟΡΦΙΕΣ ΜΟΥ…
Προχθές «ο εγώ» παπυρολόγος… ΟΥΧΙ ΠΑΠΑΡΟΛΟΓΟΣ… όπως διατείνεται Ο γνωστός άγνωστος…ΝΟΜΙΖΕΙ… επικριτής μου εγκεφαλικά ενοχλημένος είδα τι είδα ο αθεόφοβος…; ΟΝΕΙΡΟ ΑΡΑΧΝΙΑΣΜΕΝΟ… Είδα πάλι μια πινακίδα στον ΑΘΗΝΙΟ… ΤΟ ΒΙΟΛΙ ΤΟΥ Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ΜΟΥ… από αυτές τις τροφαντές… την RENT A CAR που με πλησίασε κουνά μένη… λεγάμενη για να μου κάνει τα παράπονά της με κατακόκκινα ματάκια από το κλάμα… και μία άλλη ταλαιπωρημένη στην ταράτσα αχτένιστη χωρίς σκουφί, χωρίς παρέες πλέον και κραυγές… ορφανή μόνη ξεθωριασμένη, κλαμένη…
Η της ταράτσας κάτι με ήθελε, αλλά αδιαφόρησα γιατί ήταν γνωστή μου και πρώην ερωμένη μου… ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΕΕ…, διότι επέμενε πολύ η ομορφούλα της πιάτσας η… RENΤ A CAR… ΚΟΥΚΛΙ ΓΛΥΚΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ…
Άρχισε η κόρη να εκλιπαρεί για την ταλαιπωρία του χειμώνα με τους γαρμπήδες και τους βοριάδες… τις βροχές και τα χώματα… αλλά και για τις φωτογραφίες που την βγάζουν συνέχεια και τα άσχημα σχόλια που ακούει σε διάφορες γλώσσες του κόσμου… ήθελε να πει πολλά αλλά ήταν κοντά το αφεντικό της και αδυνατούσε… Θεέ μου τι θλιμμένη ματιά ήταν αυτή… Από ότι κατάλαβα στη νοηματική διάλεκτο, ήθελε να φύγει… επιθυμούσε να εξαφανιστεί, και φοβούμενη την παραμονή της δάκρυσε… Θεέ μου… πληγώθηκα! Αλήθεια και έκλαψα ο σκληρό καρύδης…
Η άλλη, η ταλαίπωρη της ταράτσας, διαφημίζει εφόδια για απαιτητικούς κοιλιόδουλους και τροφαντές κυρίες… μια άλλη πονηρούλα μικροκαμωμένη πουλάει εισιτήρια στο ισόγειο… αυτή μου έγνεφε αγνόησε με… βέβαια μετά με βρήκαν όλες μαζί… τόσα χρόνια εκεί… στις ίδιες γειτονιές… ευκαιρία βρήκαν να τα πουν…, να τους ακούσω να προβληματιστώ, να καώ και να εκσφενδονίσω ότι υγρό και σταθερό βρισκόταν δίπλα μου… ΜΕ ΕΝΝΟΗΣΑΤΕ…; Και το κυριότερο χωρίς Υπουργικό Θώκο, και χωρίς να είμαι ένοικος εις το Προεδρικό Μέγαρο. Γιατί; Μα είναι ερώτηση αυτή; Είμαι υπερήλικος, με λανθάνουσα μνήμη και γνώσεις απηρχαιωμένες.. Αχ αυτή η επιλεκτική μνήμη σας…
Βέβαια ήταν ένα όνειρο που ξυπνώντας ήθελα να μην υπήρχε καμία ταμπέλα… ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ…. Ήθελα, θέλω και επιθυμώ να δω τα απάγκια μας, με την ασπρόμαυρη αμφίεσή τους με ρούχα Θηραϊκά – Σαντορινιά … αιγαιοπελαγίτικα… ΖΗΤΑΩ ΠΟΛΛΑ…;
Μήπως είναι η ευκαιρία λόγω της επιβατικής ανομβρίας να διορθώσετε, να εξαφανίσετε, να εξαερώσετε και κυρίως να επιβεβαιώσετε την αδυναμία μου και ηθικά να με υποχρεώσετε να σας επιστρέψω τα εύσημα της ανυπαρξίας μου, που μουχλιάσανε και της μη εφαρμογής της κανονιστικής για την ευπρέπεια των πινακίδων;… ΤΟΤΕ… Ναι όπως ευπρεπώς διατείνεστε δήλωσα… ΔΗΜΟΣΙΩΣ… ότι δεν έπραξα τίποτα… ΕΣΕΙΣ….;
Αμήν και πότε, γιατί έχω το φόβο ότι τα όνειρα θα με ταλαιπωρούν συνέχεια και το νεαρό της ηλικίας μου δεν μου επιτρέπει να ονειροπολώ και να αναμένω ξαστεριά και πραγμάτωση των ονείρων μου… Λέτε να φταίει ο ΙΟΣ…; Ο ακατονόμαστος…; Ή η συνεχιζόμενη χειρωνακτικά εγκεφαλική ευδαιμονία μου… Μάλλον αυτή…, παρά το προχωρημένο της ηλικίας μου… που ακόμα ζωγραφίζει πολύχρωμα όνειρα… και πολύ τραγουδισμένες ελπίδες… πάνω στον ταλαιπωρημένο καμβά της γλυκιάς μου πατρίδας…».
