Είναι κρίμα, που ο Δημήτρης Γκλαβάς, δεν διακατεχόταν από εκείνη την ηθική και ελάχιστη ματαιοδοξία του γραφιά που θέλει να δει τα δημιουργήματα του τυπωμένα, επιμελημένα και κτήμα των πολλών. Είναι κρίμα, που διάλεξε μόνο τη λιακάδα των φιλικών του βλεμμάτων για να βολτάρουν οι έμμετρα αρθρωμένες και βαθιά βιωμένες σκέψεις του.
Και είναι ακόμα κρίμα, γιατί αν αντί για τα γνώριμα ρυμίδια του καφενέ, της συντροφιάς και της πλατείας, έβγαζε τσάρκα τα δημιουργήματά του σε πιότερο φαρδιές και καλοφωτισμένες λεωφόρους, ίσως να βρισκόταν κάποιος που θα αναφωνούσε : «Εγεννήθη υμίν ποιητής».
Αλλά, πάλι!. Και ο Θεόφιλος, ιστορούσε σε τοίχους καφενείων τα ζωγραφικά του έπη. Με ταπεινά υλικά και για ένα πιάτο φαΐ. Ο Δημήτρης Γκλαβάς, φιλοτεχνούσε με λέξεις τα μικροσκοπικά προσωπικά έπη, τις λαϊκές του μικροραψωδίες και τα ολόγιομα από θλιμμένο σαρκασμό, έμμετρα σχόλιά του. Είχε την τύχη να μη ζήσει τη σκληρή ένδεια του Θεόφιλου, αλλά και την ατυχία να μη βρεθεί- ακόμα!- ένας Σεφέρης, ένας Ελύτης, ένας Τεριάντ, που να τον ανακαλύψουν. Για εκείνα τα αργασμένα από τη θάλασσα και την αλμύρα ή τη σμίλη, χρωματιστά πετράδια ή σπαράγματα γυαλιών με το όμορφο μελιχρό ποιητικό τους θάμπος. Με τις στρογγυλεμένες αγκίδες και τον ολοκάθαρο πυρήνα που δεν χρειάζονται παρά μια ηλιαχτίδα, σε κάποια συγκεκριμένη ζωτική ώρα για να λάμψουν, για κάθε έτοιμο από καιρό, μα προπαντός αθώο βλέμμα.
Τα δημιουργήματα του Γκλαβά, έχουν εκείνη τη λαϊκότροπη οξυδέρκεια και την εύχαρι φόρμα, που δεν στοχεύει στο ακράτητο γέλιο, αλλά στο πλατύ χαμόγελο, κρύβοντας με επιμέλεια την αλειμμένη με μέλι αιχμή που φτάνει στην καρδιά κάθε ενοχλητικής κακοδαιμονίας.
Πίσω από κάθε σατιρικό ποιητή, κρύβεται ένας μελαγχολικός, σκεπτόμενος και τρυφερός άνθρωπος. Η εκπληκτική του «Μπαμπεσιάδα» για παράδειγμα, δεν τσακίζει, δεν υποτιμά, δεν χλευάζει τον αγαπημένο του στόχο, τον Νικόλα τον Μπαμπέση. Αντίθετα, τον έχει ως αφορμή και ως ποιητικός Πυγμαλίωνας, τον ιστορεί σαν ένα κράμα μελαγχολικού Δον Κιχώτη και Αρμάνδου Δελαπατρίδη. Έναν ρομαντικό της προσφοράς και όχι έναν κίβδηλο Μεσσία, από αυτούς που θεριεύουν, περισσεύουν και περιττεύουν.
Είναι επίσης κρίμα, γιατί ένας καθ’ ημάς Σουρής, δεν βρήκε και δεν επιδίωξε τον δικό του τακτικό και έγχαρτο «Ρωμηό», για να σχολιάσει σπινθηροβόλα μα χωρίς στιγμή να χασκογελά, πάνω από συντρίμμια αδέξιων ζωών.
Αλλά, είναι επίσης ευτύχημα που η αγαπημένη του κόρη Μάντι, έψαξε, διέσωσε και μας παρέδωσε αυτό το αποθησαύρισμα λαϊκής σοφίας, ευπρόσδεκτης ιλαρότητας και ποιητικής λαλιάς. Της χρωστάμε.
H “Εστία Πύργου” και η “Λέσχη Ανάγνωσης”, διοργάνωσαν μια εκδήλωση-φιλολογικό μνημόσυνο για την λαϊκό σατιρικό ποιητή Δημήτρη Γκλαβά. Ο γράφων κλήθηκε να συμμετάσχει, αλλά λόγοι ανωτέρας βίας δεν επέτρεψαν την αυτοπρόσωπη παρουσία. Αντ’ αυτού, έστειλε ένα μήνυμα που διαβάστηκε στην εκδήλωση. Αυτό που παρατέθηκε, εδώ.