ΑΤΟΛΜΗ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΙΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΟ ΒΡΩΜΙΚΟ ΣΗΜΕΡΑ
Καλώς ήρθατε στο μαργαριτάρι του Αιγαίου. Τον φημισμένο τουριστικό προορισμό. Τη Μέκκα του ρομαντισμού και τον καμβά ενός πολύχρωμου ηλιοβασιλέματος. Το καλύτερο είναι, πως σχεδόν όλοι καμώνονται, πως αυτή η δυστοπία, είναι παράγωγο του σήμερα. Δεν είναι. Απλά αποτελεί την κατάληξη μιας διαρκούς εθελοτυφλίας, ενός ελείμματος βούλησης και κάποιων βολικών μεταθέσεων στο μέλλον. Λες και το πρόβλημα δεν υπήρξε. Λες και δεν υπήρξε ανικανότητα διαχείρισης.
Ναι, ανικανότητα διαχείρισης. Γιατί όταν στο παρελθόν, υπό την καθοδήγηση ενός έμπειρου ανθρώπου- του Δημήτρη Ζαχαράκη- έγινε ορθή διαχείριση η κατάσταση είχε μια στοιχειώδη επάρκεια. Μετά επικράτησε το δόγμα: διαχειρίζομαι τα σκουπίδια, σημαίνει απλά τα σκεπάζω με χώμα. Έτσι. Χωρίς μεθοδικότητα, χωρίς περίσκεψη. Και ενώ όλοι έβλεπαν, τον επικείμενο κορεσμό του υφιστάμενου χώρου, αντί ως πρακτικοί άνθρωποι να αναζητήσουν τρόπο ώστε η χωματερή να συνεχίσει μέχρι να φτάσει στον ύστατο κορεσμό, πρόβαλαν “τελικές” και “ενδιάμεσες” λύσεις. Σύγχρονες, πολιτισμένες και οριστικές, όπως διατείνονταν. Που μπορεί να είναι. Ως τότε όμως;.
Ως τότε, τα σκουπίδια θα καταπίνουν το βλέμμα μας, όπως η ομίχλη καταπίνει τα χρώματα. Και όσοι επιχειρήσουν να κερδοσκοπήσουν πολιτικά, ας το κάνουν. Οι νυν να κατηγορήσουν τους πρώην για ανεπάρκεια. Οι πρώην τους νυν για ανικανότητα. Και να αντιπαραβάλλουν τα οράματά τους για το μέλλον. Για έργα πομπώδη και μέρες καθαρές. Ότι και αν κάνουν, τα σκουπίδια τελικά θα κερδίσουν. Κάθε πόντο γης, κάθε ανάσα και κάθε ματιά προς την πολύπαθη καλντέρα των ορυχείων. Γιατί μετά τη διαχείριση Ζαχαράκη, όλοι οι επόμενοι ζυγίστηκαν και βρέθηκαν, ελλιποβαρείς. Μοιραίοι, άβουλοι και κοντόφθαλμοι.