BINTEO: Ο ΑΛΤΡΟΥΙΣΜΟΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΡΙΘΜΟΥΣ

ΓΙΑΤΡΟΙ ΤΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΘΗΡΑΣ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΙΤΕΛΟΥΜΕΝΟ ΕΡΓΟ

 

 

Πίσω από τους αμείλικτους, παραπλανητικούς ή ελπιδοφόρους αριθμούς, βρίσκονται πάντα άνθρωποι. Οι σαράφηδες που υπολογίζουν ισοτιμίες. Οι δημοσκόποι που μετρούν θυμό. Οι παραδόπιστοι που μετρούν μηδενικά στους λογαριασμούς τους. Τι γίνεται όμως όταν πρόκειται για ανθρώπινες ζωές;. Εκεί που ο πάγκος του αργυραμοιβού, μετριέται σε πόνο, ανάγκη, λαχτάρα για ζωή;. Εκεί υπάρχει μια αλλιώτικη αρίθμηση. Οδυνηρή και γεμάτη ιδρώτα. Είναι η στιγμή, που κάποιος επαφίεται στην οξυδέρκεια της επιστήμης, την αφοσίωση του ιατρικού λειτουργού, την επάρκεια των υγειονομικών μέσων και την συστράτευση όλων στη ζωή.

Το μόλις ενός έτους, Νοσοκομείο της Σαντορίνης, προχωρά δυναμικά σε όλα. Δεν είναι μόνο θέμα προγραμματισμού. Είναι και ζήτημα αλτρουισμού. Τα προβλήματα, ξεκινούν μακριά από την κλίνη του ασθενούς. Εκεί που ένας λειτουργός της υγείας, δεν διεκδικεί, αλλά δικαιούται τον χώρο και τον τρόπο για να ζήσει, ώστε απερίσπαστος να αφοσιωθεί στον άνθρωπο. Στη θεραπεία. Την αποκατάσταση. Την ανάδυση μιας καινούριας ζωής.

Μια ομάδα γιατρών του νεοσύστατου (και στοχοποιημένου από Αδώνιδες, Γκρούεζες και ΠΟΕΔΗΝατζήδες) Νοσοκομείου, δέχτηκε να μιλήσει στη σελίδα. Και να αναδείξει, ένα πρότυπο, που σε λίγο καιρό θα είναι η επιτομή της εφαρμογής της “νησιωτικότητας” στην Υγεία. Νεόδμητο, διαρκώς εξελισσόμενο, μάχιμο σε συνθήκες δύσκολες, μα πάνω απ’ όλα ανθρώπινο, προσηνές και φιλόξενο.

ΥΓ. Δεν θα αναφερθώ στα πολλά μηνύματα από ξένους που είχαν την ατυχία-τύχη να νοσηλευτούν από αυτό. Μόνο για την ώρα που αναχωρούσαμε μαζί με τον εικονολήπτη από τη συνέντευξη. Ο Αντώνης Πρέκας (Tonys), λαϊκός εικαστικός καλλιτέχνης, μας πλησίασε. “Πες σε παρακαλώ, πως τους ευχαριστώ, όλους!. Τέτοια περιποίηση στο παιδί μου δεν την περίμενα. Και δεν είχε και τίποτα. Εγώ, όταν έβηξε φοβήθηκα (αλλιώς το είπε). Όλοι πάνω του ήταν”.