ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ
“.. Αληθινές και αυθεντικές είναι οι ιστοριούλες της όμορφης και μοναδικής δύσκολης εποχής μου. Θέλω, επιθυμούσα και επιθυμώ στης θύμησης μου το δισάκι, οι αιγαιοπελαγίτικες ναυτομικροσκοπικές περιπετειούλες να ανοίξουν τα φτερά τους, να απλώσουν τα πανιά τους, να ακουστούν, να αγαλλιάσουν, να συγκινήσουν, τα μάτια να υγράνουν και η καρδιά να ανεβάζει τους σφυγμούς της…
Σε εμένα, η δική μου καρδιά, λόγω ανυπακοής και ανάρμοστης συμπεριφοράς επεδίωξε και τελικά κατάφερε, να με αφυπνίσει θετικά… πολύ θετικά…!
Πάντα ιατρο-θεραπευτικά εννοώ, διότι όλα τα άλλα είναι και θα παραμείνουν ένα πέλαγος ομορφιάς και αγάπης… Και δεν χρειάζεται η επιτροπή ποιότητας ζωής να αποφανθεί για τα του οίκου μου… εεεεεεεε… κακοτράχαλοι περπατητές…, ψευτο-συνοδοιπόροι!!!! Διότι η ψιμύθιος συμπεριφορά…, ψιμυθιολόγους θέλει…!
Όχι δεν υπερβάλλω αγαπητέ ευτραφέστατε νέε μου και ωριμοτάτη μου τρυφερή, πολύτιμη, πολυδιάστατη ύπαρξη, όπως απευθύνομαι και σε σένα, γλυκέ μου πρώϊμε πολιτικοκοινωνικέ μου συνομιλητή, που το σουρλί (παντελόνι) σου δεν ξεθώριασε και δεν πρέπει να ξεθωριάσει ποτέ διότι προστατεύει τας αποθήκας των κληρονομικών σας γονιδίων… Ούτε και για σένα… είμαι σίγουρος για το σκαρί σου… και ΠΊΣΤΕΨΈ ΜΕ… δεν υπέρβαλλα ποτέ με τα άγρια κύματα του Αιγαίου… ούτε με την αγάπη… αγαπημένε μου ΑΘΑΝΑΣΙΕ.
Απλά εάν αναγιγνώσκεις το κάθε μου ψυχο-διδακτικο-ναυτικό κείμενο… αναλογίσου…, γράψε…, φώναξε…, σβήσε…, κλάψεεεεε… είναι ό,τι πιο όμορφο..! Και παρακαλώ…, προέτρεψε στους λαθρο-ψυχοαναγνώστες μου να αποφύγουν του δισακιού μου τις ανταύγιες… δεν τους ανήκουν… Απλά δεν τους ανήκουν… Απρόσεχτοι σκουντουφλιάρηδες…! Eίσαστε μια πλαστή θολή ταυτότητα… Πάντα οικουμενικά αναφέρομαι… εεεε..; ΜΠΡΑΒΟ…
Αλλά απλά αχνά, αγνά και αγαπησιάρικα μετέδωσε ότι η αγάπη είναι φωτεινή σαν την αυγή και σιωπηλή σαν τον τάφο, και να μη σου διαφεύγει φίλε μου ότι η αγάπη είναι πάντοτε η αρχή κάθε γνώσης καθώς η φωτιά είναι η αρχή του φωτός.
Φλυαρώ και σας κουράζω… σας ακούω που το σκέφτεστε… το αφουγκράζομαι… και απαντώ… «Όχι, ποτέ… απλά ευτυχισμένοι είναι και θα είναι, αυτοί που αγαπήθηκαν και δυστυχισμένοι πάντα εκείνοι που δεν γνώρισαν ποτέ την αγάπη!» Οι Εραστές της τρέλας μου και της ψυχοθεραπευτικής πένας μου είναι και επιθυμώ να είναι πολλοί…! Και δια ενός ατόπου απλού αναλογισμού αναφωνώ και λέω είναι πολλοί εκείνοι που με μισούν… ΓΙΑΤΙ;;;; Μα πολύ απλά γιατί μπέρδεψαν την αγάπη με την θεατρική τέχνη που είναι από τις μεγαλύτερες από όλες τις καλές τέχνες.
Και είναι τιμητικό για την ανθρώπινη φύση το ότι αγαπάει περισσότερο από όσο μισεί…
Αδυνατώ να συνεχίσω γιατί θέλω να μάθω αν αγαπάτε όσο αγαπιόσαστε… Είναι τρεζό… αλλά ήντα να κάμω ετσηδά μου ρθε… έτσηδά το γραψα .
«…Όμως πριν στα μανταλάκια βγει της πένας μου η τρέλα μια ιστοριούλα θα σας πω από του δισακιού μου την δροσερή γωνιά…»
Εάν βέβαια, αγαπητέ μου Σοφοκλή Βενιαδάκη, δεν με ξεγελά της μνήμης μου το αρχείο, ήταν το καλοκαιράκι του 1980 με το Ε\Γ-Ο\Γ ΗΝΙΟΧΟΣ ΕΞΠΡΕΣ… Ανθυποπλοίαρχοι και δυο μας, ευέλπηδες νέοι.., ώριμοι.., και βεβαίως όμορφοι… Ταξίδια Κώ – Ρόδο… μεταφέροντας φορτηγά και ασυνόδευτα Ι.Χ… Αδυνατώ να μην αναφερθώ στον Πλοίαρχο μου, τον καπετάν Νίκο τον Τομαή, με καταγωγή από την Μεσαριά και υποπλοίαρχο τον αγαπημένο μου Αντώνη Δεϊμέζη με ρίζες από Καρτεράδο, άδικα απωλεσθέντα στην τρομοκρατική ενέργεια που έγινε το καλοκαίρι του 1988 στον Σαρωνικό υπηρετώντας τότε στο CITY OF POROS (αυτό άλλη φορά)…
Βάρδια 8-12 ο Σοφοκλής, 12-4 ο εγώ και 4-8 ο Αντώνης… Ανέλαβα φυλακή 23:55 αφού ενημερώθηκα από τον Σοφοκλή ότι στο στενό μεταξύ Κέας – Κύθνου ένα φορτηγό με ξένη Σημαία του δημιούργησε πρόβλημα και απλά να προσέχω μήπως και… Η θέση μας την ώρα της παράδοσης και ενημέρωσης ήταν Νότια της Σύρου… μια διερευνητική ματιά του Σοφοκλή και ο διάολος μπροστά μας…! Ήρεμος όσο μπορούσα εγώ και πλησιέστερα προς την Μύκονο κατόπιν εντολής μου… για διαπίστωση των προθέσεων του βέβαια… Χωρίς ενημέρωση παρουσιάζεται ο καπετάν Νίκος και έμπειρότατα δίνει εντολή στον τιμονιέρη «…στην πορεία μας..!» Δηλαδή, δια τους γηϊνους… να επανέλθομε στην αρχική μας πορεία.. Ευτυχώς που τα κατωφόρια μας είχαν και δόση τσίγκου ευτυχώς…! Άμεσα ο ενοχλητικός θαλασσινός μας φίλος ανάβει όλα του τα φώτα και με μεγάλη ταχύτητα μας αφήνει ησύχους… επιδεικνύοντας και την Ρώσικη καταγωγή του…! .
Επαναφορά εις την πραγματική μας πορεία και παρακαλώ περισσότερη προσοχή στην εντολή του Πλοιάρχου μας…! Περάσαμε την Νάξο, την Δονούσα και πλησιάζαμε τα Λέβιθα.., ο καιρός φρέσκος αλλά όχι ενοχλητικός γραίγος… Τηλέφωνο για αλλαγή Βάρδιας στον καπετάν Αντώνη, ό οποίος ήταν ο πατέρας του Μάρκου του Δεϊμέζη, του δημοσιογράφου. Συζήτηση και εξιστόρηση της μικρής μας περιπέτειας, μια θολή από την κούραση ματιά και μια κραυγή αγανάκτησης …. «..Αντώνη, αυτός είναι…» αυτό μόνο πρόλαβα να πω.. τίποτα άλλο… ευτυχώς δεν είχα αλλάξει κατωφόρι…
«..Γιώργο, άστον σε μένα…!» Θαύμασα πείρα, ψυχραιμία, γνώση και τέλεια Αγγλικά, εξ Αιγύπτου ανατραφείς… Τον φωνάζει 2-3 φορές στο Channel 16 χωρίς απάντηση λέγοντας του βέβαια να πάνε στο Channel 14… και αρχίζει την κουβέντα μαζί του χωρίς απάντηση… Όμως, λέγοντας τους ότι μόλις ξημερώσει θα καταλάβετε το λάθος σας, ήταν η μαγική φράση να γυρίσουν πορεία βόρεια χαιρετώντας 3 φορές με τον φωτισμό τους και καλή συνέχεια μέσω V.H.F… Τι μπορεί να κάνει τελικά… ο κατάλληλος άνθρωπος… στην κατάλληλη θέση και την κατάλληλη ώρα!!!
Αυτή η μικρή γλυκιά ιστοριούλα είναι αληθινή, αγαπησιάρικη, νοσταλγική και βεβαίως πολύ διδακτική για τους νέους συναδέλφους… για περισσότερες πληροφορίες στον φίλο μου τον Σοφοκλή από την Πολύκαδρο – Φολέγανδρο.
Αγαπάτε είναι μεταδοτικό… Κα δεν αγαπιόμαστε… ΓΙΑΤΙ;;; Διότι πως κατά την ανθρώπινη λογική μπορούμε να μιλάμε για δίκαιον… όταν και τα δυο μέρη έχουν ίση ισχύ… αλλά οι ισχυροί πράττουν ότι τους επιτρέπει η δύναμη τους και οι αδύναμοι υποχωρούν όσο τους επιβάλλει η αδυναμία τους… όνειρα Θεέ μου όνειρα… Φταίω εγώ ο ψαχουλιάρης;;; Καλέ του Θουκυδίδη είναι…”.