ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΛΑΜΠΡΟΥ ΒΑΖΑΙΟΥ
“Κάθε χρόνο αυτές τις μέρες που μάθαμε να τις λέμε «Εθνικές Εορτές», αναζητούμε οι περισσότεροι ή οι λιγότεροι(!) (έχει άραγε σημασία;), διέξοδο από την αφόρητη κοινοτυπία και την πλήξη όσων λέγονται σε διάφορα «επίσημα βήματα». Είναι απίστευτο το θράσος αρκετών από όσους κατασκευάζουν και απαγγέλουν πανηγυρικούς κάθε είδους! Έχουν κάνει κάποιοι από αυτούς, τέτοια κακοποίηση της ουσίας των εννοιών και της αισθητικής που δεν περιγράφεται.
Σε ότι με αφορά προσπάθησα πάντα με πολλή προσοχή, σχολαστικά μπορώ να πω, να μιλήσω για όσα γίνανε τότε, τις μέρες που όσα συνέβησαν συμπέσανε ληξιαρχικά(!) με τον δικό μου ερχομό στον κόσμο! Έχοντας υποφέρει από λογής-λογής ασυναρτησίες, αρλούμπες, αμετροέπειες και την βαλσαμωμένη «καθαρεύουσα» των επαρχιακών στρατώνων, θα προσπαθήσω και φέτος, αλλιώτικα, να ευχηθώ «Χρόνια Πολλά» στους φίλους που ελπίζω να μου συγχωρέσουν τον καυγατζίδικο τόνο της εισαγωγής!
Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον κείμενο ειδικής μελέτης Στρατιωτικής Ιστορίας. Αναφερόταν σε συγκριτικά στοιχεία των Ελληνικών και των Ιταλικών Δυνάμεων που αντιπαρατάχθηκαν στο Μέτωπο το 1940. Μου έδωσε την εντύπωση σοβαρού και τεκμηριωμένου κειμένου. Η Ελληνική εκδοχή της Ιταλικής «ανικανότητας» που οδήγησε σε απίστευτη χλεύη για τον Στρατό των «Φρατέλων» ήταν τελικά το «υπερόπλο» της Ελλάδας! Δεν είναι καθόλου ασήμαντος παράγοντας η προπαγάνδα, που έφτασε να υιοθετηθεί αμέσως από το παγκόσμιο χωριό. Μην ξεχνάμε ότι στην είσοδο του Meudon που ακουμπάει στα σύνορα της Ιταλικής και Γαλλικής Ριβιέρας αναρτήθηκε η πιο δηλητηριώδης σκωπτική αφίσα!
Έγραφαν οι Γάλλοι χλευαστικά: «Έλληνες σταματήστε εδώ, από εδώ και πέρα είναι Γαλλία!». Ο Ελληνικός και ο διεθνής Τύπος ανταγωνιζόντουσαν δημοσιεύοντας απίστευτα χιουμοριστικά σχόλια, σκίτσα, ανέκδοτα και ότι άλλο μειωτικό σοφιζόντουσαν για την επιχειρησιακή πολεμική ανικανότητα του Ιταλικού Στρατού και την «δειλία» των Ιταλών Στρατιωτών. Στο Μέτωπο ο Λόχος Μεγαφώνων στην πρώτη Γραμμή, με τους Δωδεκανήσιους Εθελοντές Ιταλομαθείς εκφωνητές, στραπατσάριζε καθημερινά το ηθικό των Ιταλών που από την αρχή δεν ήταν και τόσο σπουδαίο. Στα μετόπισθεν τα θέατρα, οι επιθεωρήσεις, το ραδιόφωνο, οι συντροφιές τα βράδια στα ταβερνάκια, οι διαδηλώσεις για κάθε επιτυχία του Στρατού μας φτιάξανε σε χρόνο ρεκόρ το «Πνεύμα του Μετώπου»! Ήταν αυτό που κράτησε όρθια την κοινωνία μας και προετοίμασε το αδιανόητο, την Εθνική Αντίσταση!
Για όλα αυτά εμείς εδώ στην Ελλάδα γιορτάζουμε την αρχή του πολέμου και όχι μόνο το τέλος του, όπως όλη η Ευρώπη.
Εδώ είπαν και ζητωκραύγασαν το ΟΧΙ αυτοί που «φυσιολογικά έπρεπε» να πουν ΝΑΙ. Γι’αυτό γιορτάζουμε, γι’αυτό ο Λαός μας έκανε τότε την διαφορά, την μεγάλη υπέρβαση!
Γι’αυτό ευχόμαστε «Χρόνια Πολλά», είναι μέρα γιορτής!
Τώρα όμως πρέπει να ακολουθήσουμε για λίγο τους ερευνητές της Στρατιωτικής Ιστορίας. Αντικειμενικά δεδομένα της εποχής μας λένε πως οι επιτιθέμενες Ιταλικές μονάδες, των Αλπίνων-Αλπινιστών, κυρίως της Μεραρχίας Τζούλια, είχαν ορεσίβιους, σκληραγωγημένους, καλά εκπαιδευμένους και πολύ καλλίτερα από τους δικούς μας εφοδιασμένους, άνδρες, Δεν ήταν με κανένα τρόπο οι γελοίοι κοκορόφτεροι που το βάλανε στα πόδια με το πρώτο «Αέρα» των τσολιάδων! Η νίκη(γιατί δεν ήταν μόνο απόκρουση, ήταν Νίκη) και η δόξα του Στρατού μας ήταν μεγαλύτερες και σπουδαιότερες από ότι λέει η ιστορία που μας μάθανε. Τα Επιτελικά Σχέδια των Ιταλών ήταν υποδειγματικά και με κανένα τρόπο οι Επιτελικοί Αξιωματικοί τους μπορούν να χαρακτηρισθούν ανίκανοι. Οι Έλληνες κέρδισαν καθαρά τον επιτεθέντα Στρατό που είχε οργάνωση, εφοδιασμό και εκπαίδευση υψηλού επιπέδου.
*Η Νίκη μας λοιπόν είναι μεγαλύτερη από ότι καταγράφηκε στα «κατάστιχα» της Ιστορίας.
Τα «υπερόπλα» της εμψύχωσης που χρησιμοποίησε αμέσως μετά την πρώτη τουφεκιά, η Ελλάδα, ήταν η αποφασιστικότητα του Λαού που πίστευε στο δίκιο του και η αντίδραση των καθημερινών ανθρώπων που προγκήξανε και χλευάσανε αλύπητα την αλαζονεία του εχθρού. Ήταν αυτός ο πλούσιος, ο δυνατός, που κόμπαζε για τα νούμερα των λογχών που παρέτασε. Ήταν ο Ντούτσε που άνοιξε προσωπικά λογαριασμό με τον κάθε Έλληνα.
Να μιλήσουμε για τις πόζες του και το παρουσιαστικό του που σίγουρα προκαλούσε θυμηδία στον Έλληνα της εποχής.
Να μιλήσουμε για τον υπόκοσμο με τα μαύρα πουκάμισα, τα στιλέτα, το έγκλημα, την διαφθορά και την ύπουλη συμπεριφορά;
Αυτά ήταν τα λεπτά σημεία, αυτά δεν μπορούσε με κανένα τρόπο να καταπιεί ο καθημερινός πολίτης, ο οικογενειάρχης, ο μάγκας της αγοράς, ο άνθρωπος του μόχθου, ο αγρότης, ο άνθρωπος της θάλασσας, όλοι μαζί, αυτοί που γίνανε ξαφνικά….κάτι πολύ μεγάλο που δεν το έχουμε ακόμη αποδελτιώσει τελείως! Αυτά φώναζαν τα μεγάφωνα στο μέτωπο, η Σοφία Βέμπο και τα Καλουτάκια στο θέατρο και μαζί τους όλοι οι άνθρωποι της Τέχνης, αυτά γράφανε οι Εφημερίδες, αυτά ξεδοντιάσανε τους ανθρώπους της δικτατορίας που σχεδόν αυτόματα έπαψε να φαίνεται! Δεν έπαψε βέβαια να υπάρχει, μούδιασε όμως κάπως και ήταν σχετικά περιορισμένες οι αθλιότητες κάνανε σε όλη την διάρκεια του πολέμου.
Δεν ήταν όλα ιδεατά, δεν λείψανε τα αρνητικά από τον Αγώνα και την ζωή στο Μέτωπο. Έχουν μελετηθεί οι περισσότερες αρνητικές πλευρές της εποποιϊας, που όμως με κανένα τρόπο και κανείς επιτρέπεται να την αμφισβητήσει. Ναι, δεν έγιναν όλα σωστά, δεν έγιναν όλα όπως μας τα διδάξανε στα σχολειά μας. Υπάρχει άραγε στην Ιστορία μεγαλείο χωρίς λεκέδες; Δεν θα σταθούμε εκεί. Οι σκιές, οι ψυχές των ανθρώπων μας που θυσιάστηκαν, δεν συγχωρούν την μικροψυχία, ενώ μιλάνε για όλα εκεί στην χώρα των Μακάρων και στις γειτονιές των Αγγέλων, που κατοικούνε από τότε!
Λαός κάτω από φασιστικό δικτατορικό καθεστώς πολέμησε με λύσσα για την αξιοπρέπεια του, άλλον παρόμοιο φασίστα εισβολέα! Είναι μάλλον μοναδικό ιστορικό φαινόμενο.
Με τον φίλο μου Σημειολόγο, θα κουβεντιάσουμε μαζί σας και φέτος όσα γίνανε την νύκτα της 28 Οκτωβρίου του 1940. Είναι το κεφάλαιο από το δεύτερο βιβλίο της Τριλογίας μου τον «Οδυσσέα στις στήλες του Ιανού» που μιλά για όσα δεν πρέπει να ξεχνάμε. Είναι οι ιστορίες που δεν πρέπει να πάψουμε να λέμε στα παιδιά μας και στα παιδιά των παιδιών μας!
*Όσο έχουμε την Ιστορία μας και όσο έχουμε «ιστορίες» να λέμε μη φοβόσαστε, δεν θα χαθούμε!”.