“ ΤΑ ΔΙΟΔΙΑ ΤΗΣ ΔΥΣΚΟΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ” ΚΑΙ “Η ΤΡΕΛΗ ΖΕΪΜΠΕΚΙΑ ΤΟΥ ΓΑΡΜΠΗ”

ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ

 

 

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ

“Είμαι υπεύθυνος για ότι λέω και ότι γράφω, όμως, δεν είμαι υπεύθυνος για σένα που δεν ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ γλυκέ μου πνευματικέ μου, μοναδικέ μου έρωτα, δεν είμαι… Είναι μια πετριά εάν με καταλαβαίνεις τα γραφόμενα μου στους σιωπηρούς λέκτορες που δεν εννοούν να καταλάβουν ότι πρέπει να σταματήσουν τις ανούσιες – ανερμάτιστες συνάξεις…, να περιορίσουν τα φιλοσοφήματα, πίνοντας αρίστης ποιότητας ψυχοπονετικά ροφήματα και κατασπαράζοντας χωρίς περιορισμό ανθρώπινες συνειδήσεις και απαγορευμένα δια τους υπερήλικους αμπελοφιλοσοφούντες προϊόντα…

Έχω άδικο… αγαπητέ μου Μαρίνο, μοναδικέ μου Αθανάσιε και εκκολαπτόμενε θαλασσοπορούντα Γεράσιμε…;;;

«…Λυπηθείτε αυτούς που δεν ονειρεύονται…!» Ν.Καββαδίας.

Μοναδικός μου αληθινός σκοπός και στόχος λοιπόν, είναι η πετριά μου να βρει στόχο και του δισακιού το λιθαράκι θεμέλια ισχυρά να βάλει και μιμητές με τεράστια ψυχική δύναμη να αλιεύσει… οι οποίοι πρέπει και επιβάλλεται με τη σειρά τους να βοηθήσουν να μην επανέλθει η δύσκολη – σκληρή μας/μου εργασιακή εποχή… και στα άπατα να οδηγηθεί… Ναι εκεί πρέπει… στα άπατα…! ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΒΑΣΑΝΑ ΚΑΙ ΑΝΑΡΩΤΗΘΕΙΤΕ …

Έκδοση ναυτικού φυλλαδίου στην Σύρο ήταν ένα μαρτυρικό δεκαήμερο διακοπών για την όλη διαδικασία… Η θαλασσινή επικοινωνία με την πρωτεύουσα της τότε εποχής κρατιέται δυστυχώς στα ίδια επίπεδα με σθένος και επιμονή μοναδική μέχρι σήμερα… TA ΧΑΛΙΑ ΜΑΣ… Βέβαια ευτυχώς τώρα μόνο για ποινικές υποθέσεις του 5μελους Εφετείου και για περιφερειακά – αυτοδιοικητικά θέματα μόνο. Μόνο παρενθετικά αναφέρομαι στην πρωτεύουσα μας και στην αξέχαστη κατάληψη του ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΝΟΥ το 1989… Αξέχαστος ο πετροπόλεμος τότε… μια άλλη φορά όμως θα γίνει η εξιστόρηση… για την μετακίνηση των Διοικητικών υπηρεσιών στην ΝΑΞΟ, αξέχαστη τότε και η συνέντευξη στην Μαρία Δεναξά, που εκπροσωπούσε κάποιο τοπικό μέσο ενημερωσης… Τ Ο Τ Ε… 28 Χρόνια πριν… Εάν δεν λανθάνω βέβαια…

Τη βαλίτσα λοιπόν ανά χείρας…, απαραιτήτως «Samsonite» για τον ξενιτεμό, οργιόστολη…, με την απαραίτητη μπαστούρα (σχοινί) προς αποφυγή απωλειών από τα απαραίτητα ενδυματολογικά καλούδια της μάνας (κατωφόρια, πουκαμισο-παντελόνια, κάλτσες ψιλομπαλωμένες) και μια καραβανίτσα με την απαραίτητη λουκανομελέτα… ως το μοναδικό έδεσμα για το πολύωρο ταξίδι… Η βισματήριος διαδικασία για την εξεύρεση ναυτικής εργασίας σε όλο της το μεγαλείο… Η φιλοξενία από τους συγγενείς και φίλους δύσκολη… λόγω χώρου και ανέχειας μέχρι το φευγιό για μπάρκο…

Η επικοινωνία με τους αγαπημένους μας σχεδόν ανύπαρκτη… και με μέσα απίστευτα για τους νέους συναδέλφους της εποχής μας… άντε να πάρεις και από πού να πάρεις;;; Να καλέσεις το κεντρικό τηλέφωνο του Πύργου ότι θες τη μάνα σου… να τη φωνάξει μέσω ενός πιτσιρικά… και τρέχοντας η κυρά Κατερίνα, ξεχνώντας το φαί στη φωτιά να αρπάζει… πήγαινε στο γραφείο της Κοινότητας να μιλήσει για μισό λεπτό στο γιο της… Και τί να του πρωτοπεί…; Να στείλεις γράμμα και πότε να το πάρουν Θεέ μου…! Να πάρεις απάντηση…; Εκεί να δεις…! Εάν υπήρχε αγωνιόμετρο, οι ενδείξεις θα ήταν πάντα στα ύψη… Και προς αποφυγή ναυτικού εξάψαλμου, θα αναφερθώ εις τα δικά μου γλυκανάλατα…

«Ο εγώ» γλυκονερίτης το 1971 στην τότε ναυαρχίδα του Αιγαίου στο «Ναϊάς»… Πρώτο ταξίδι για επιβίωση και το κυριότερο ο αποχωρισμός μου από την αξίνα του μπάρμπα Νικολού… Πρώτη μέρα…, πρώτο ταξίδι…, πρώτος ύπνος… στην πάνω κουκέτα…, ατελείωτο ροχαλητό από την κάτω κουκέτα και γοερό κλάμα για το δύσκολο μεγάλο ταξίδι της ζωής μου… Πρώτο ντουζ…, πρώτη εμπειρία για την ρύθμιση του νερού με την βρύση του ντουζ… να και το πρώτο έγκαυμα ευτυχώς μικρής έκτασης στην πλάτη… Γιατί; Μα η διδαχή του αποπάτου δεν βοήθησε, ούτε η λεκάνη με το μπρίκι…, ούτε βέβαια και ο καθαρισμός της «πρύμης» μας με τα φύλλα τετραδίου… Κα χαμπαριάσατε ήντα λέω;;;

Πρωταρχική και μοναδική εκπαίδευση μέσα στο καράβι ήταν ο καθαρισμός του καταστρώματος από τα ανθρώπινα αποκαΐδια της ζάλης λόγω της τρελής ζεϊμπεκιάς του Γαρμπή… Εκεί να δεις εξειδίκευση… Εκπαίδευση για την μεταφορά του πιάτου με τις νερόβραστες φακές από την κουζίνα στην τραπεζαρία της πρύμνης… Τί απέμενε;;; Ρωτήστε το κουτάλι… αλλά και το στομάχι που χόρευε πεντοζάλη από τον καημό του…

Αυτά τα λίγα για την αρχή της δικής μου πορείας… χωρίς πυξίδα… και δίχως ενημερωμένους χάρτες…! Και βεβαίως είναι πολλά… πάρα, πάρα πολλά νοσταλγικά…, μοναδικά…, αξέχαστα… και βεβαιότατα απαραίτητα… όλα αυτά τα βιώματα… Ξέρω βαθιά μέσα μου ότι πολλοί νησιώτες της εποχής μου και των γενεών πριν από μένα, που ακολούθησαν μια πορεία στη θάλασσα… είτε γιατί το ήθελαν… είτε γιατί δεν είχαν άλλη επιλογή… σε οποιοδήποτε πόστο… είχαν παρόμοια βιώματα… λίγο σκληρά… λίγο απάνθρωπα… αλλά ικανά να σε πεισμώσουν…, να σφίξεις τα δόντια για την επιβίωση…!

Αδυνατώ να μη αναφερθώ στην θητεία μου ως ναύτης στο «ΚΑΝΑΡΗΣ»… Χώρος ύπνου στην πλώρη… σε 6κλινες κουκέτες ΑΡ και ΔΕ και στην μέση η αποθήκη…, ο χώρος που έμπαινα οι καδένες των αγκύρων…! Και κάθε φορά που πιάναμε λιμάνι… να νιώθεις τα αυτιά σου να σπάνε από τους ήχους… Άντε να κοιμηθείς και άντε να δείξεις στην υποψήφια συνοδοιπόρο σου στην ζωή, πού κατοικοεδρεύει ο μελλοντικός Ναυαρχούκος… να κρεμάς κουρτίνα από νάιλον τραπεζομάντηλο γύρω από το κρεβάτι δια τον περιορισμό του οφθαλμόλουτρου των συγκατοίκων ναυτών… άντε να βρεις ζεστό νερό να κάνεις τα προβλεπόμενα… Και άντε εκεί μέσα να διαβάσεις για να προετοιμαστείς για το πρώτο σκαλοπάτι της Πλοιαρχικής ανέλιξης…

Με τις ατελείωτες προσεγγίσεις λοιπόν, στα μικρολίμανα των νησιών και βεβαίως με την ρίψη των αγκύρων για αποεπιβίβαση επιβατών και εμπορευμάτων… α ν τ ε να ζ ή σ ε ι ς… και για την ιστορία σας λέω ότι ανθυποπλοιαρχεύων εις το μέγιστο της εποχής «Ε/Γ ΜΙΑΟΥΛΗΣ» για να βάλω το σακάκι της στολής άνοιγα την πόρτα και το κυριότερο για την σωστή λειτουργία της σόμπας… γέμιζα με νερό τον νιπτήρα… μην γίνουμε και παρανάλωμα του πυρός!.

Από της θύμησης μου το δισάκι σας θα σας διηγηθώ μια απίστευτη, μοναδική ιστορία που έζησα την πρώτη μου βραδιά στο «ΗΝΙΟΧΟΣ ΕΞΠΡΕΣ»… Ιούνιος του 1979, μετά την κουραστική εξοικείωση μου με τα «της Γέφυρας» και γενικά του πλοίου προσπάθησα να κοιμηθώ και φυσικά να ονειρευτώ… Θεέ μου, ήντα παθα… Γιατί;;; Κα δεν ήξερα να κλείσω τον κρύο αγέρα… και;;; Απλά κοιμήθηκα στην ανοιγμένη ντουλάπα ρούχων καθιστός… Δεν το πιστεύετε;; Έννοια μου και μένα…

Όμως αντέξαμε… νέοι ηλικιακά φίλοι μου…, αντέξαμε… Φθάσαμε με επιτυχία στον προορισμό μας, στην αφετηρία μας, στο λιμάνι μας, στην μεγάλη αγκαλιά των ονείρων μας… Προσπαθήστε λοιπόν, εργαστείτε, ενημερωθείτε και φυσικά ονειρευτείτε… Θα επανέλθω βεβαίως εάν διαπιστώσω ότι σας αγγίζουν αυτές οι ιστορίες…, σας αρέσουν…, σας συγκινούν… Αλλά και πάλι… και η άρνηση σας για μένα είναι πρόκληση…

Όλα τα προαναφερόμενα ήταν τα προεόρτια, τα διόδια της δύσκολης εποχής μας τότε… συνεχίζοντας εάν φωλιά μου είναι ανοικτή και η ψυχή μου θαρρετή θέλω, επιθυμώ και επιβάλλεται να συνεχίσω να διηγούμαι προς διδαχή στα δύσκολα της τότε εποχής και απαραιτήτως τα διαδραματιζόμενα του τώρα… Μήπως όλες αυτές οι δυσκολίες… μας ζύμωναν καλύτερα;;; Μήπως, μας έκαναν λίγο πιο αυθεντικούς… και όχι δήθεν…;;; Μήπως οι δυσκολίες της επιβίωσης μας έμαθαν να εκτιμούμε περισσότερο τις αξίες… και όχι τις πολυτέλειες…;;; Πώς και πού αρμενίζετε ΛΕΒΕΝΤΕΣ ΜΟΥ;;; Για πού και πώς;;; Είναι πολλά και χρήσιμα για την εποχή μας, για τους νέους μας για τα παιδιά μας… Πολλά φιλιά στην Ιστορία… λεβέντες μου…”.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *