“Ο ΚΑΙΡΟΣ (ΓΡΑIΓΟΣ), ΑΓΡΙΜΙ ΑΞΕΣΤΟ, ΘΥΜΩΜΕΝΟ”.

ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΖΕΝΤΑ

 

 

 

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΖΕΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΥΡΓΟΥ-ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ

«…Στην τόσο άνυδρη λογοτεχνικά εποχή μας και δη στη ναυτική – θαλασσινή…» με αυτή τη φράση ξεκίνησε την κριτική του ο ποιητής Γιώργος Μανέτας για την λογοτεχνική πορεία της υποπλοιάρχου Καλλιόπης Τσούχλη… Και άθελά μου «ο εγώ» ξεκίνησα να ταξιδεύω με το κείμενο αυτό, να συμπληρώνω.. να σχολιάζω.. σαν να ήταν διάλογος.. σαν να καθόμασταν στο ίδιο τραπέζι και ψυχοσυνδιαλεγόμασταν… ψυχοθαλασσινά… Να αναφωνήσω..; Να γλαροκράξω..; Να συμφωνήσω..; Να επικροτήσω..; Να θαλασσοχαράξω..; Να βροντοφωνάξω..; Μα έχω τρεζαθεί.., έχω γαληνευτεί.., έχω αγαλματοποιηθεί… ναυτικά, ποιητικά, ανθρώπινα, διαβάζοντας, ρουφώντας την ψυχοαγαπησιάρικη και ανεπανάληπτη μικρή αλλά, ουσιώδη και για μένα, μοναδική ανάλυση που έκανε για την ποιητική απλοχεριά της Καλλιόπης…

«…Έτυχαν τα όμματα μου να αντικρύσουν και να ευεργετηθούν από ένα θραύσμα κειμένου αξίας…, …Συνδιαλέγεται τεχνηέντως με την φίλη των ναυτικών μοναξιά..» και την δικιά μου μοναδική και αξιοαγάπητη κερά… την μοναξιά της εξουσίας, εννοώ αναρχοφωνασκούντες… «Αντικρίζοντας την κατάματα..» λοιπόν, συνεχίζει ο Μανέτας, «…συνομιλώντας θαρρείς ως άνθρωπος προς άνθρωπο, που αγαπά και αισθάνεται, που χαίρεται να θυμάται, που κερδίζει αλλά και συνθλίβεται από το συνεχές ταξίδι.., το άξενο.., πότε φιλικό και πότε αντίξοο… Τούτος ο λόγος… ναι!!! Τούτος ο λόγος είναι μεγίστης αξίας, διότι είναι βιωματικός, καθάριος, ΩΚΕΑΝΙΟΣ, κρυστάλλινος..!! Με λεβεντιά δοσμένος και αποδομένος με δάκρυα τόσα…» Πόσα; Πολλά, αληθινά, θαλασσινά, αλμυρά και ανάλαφρα… Και αγκυροβολώντας ο ποιητής αναφωνεί: «..μας ΟΥΡΑΝΩΣΑΤΕ…!», μας ΜΟΣΧΟΑΡΩΜΑΤΙΣΑΤΕ αποκρίνομαι «ο εγώ»… «..συνταξιδεύοντας ανέμελοι..»

Γιατί όλα αυτά τα όμορφα..;; Μα πολύ απλά τρεζάθηκα, ουρανώθηκα διαβάζοντας τα όμορφα του ποιητή για τα αφρομυροδάτα γραπτά της Καλλιόπης… Διαβάζοντάς τη κρητική αυτή, δέος αισθάνθηκα και την ανάγκη να τη μοιραστώ… Και μνήμες γέμισαν τα σωθικά μου.. ευχάριστες … δυσάρεστες.. γεμάτες αγωνία.. γεμάτες αλμύρα..

Για να σας βρέξω όμως εγώ και να σκονιστούμε θαλασσινά, αποπλέω για μια δύσκολη ονειρική βραδιά της γλυκανάλατης ζωής μου… και δεν θα συμφωνήσω με τους θαλασσινούς ηγήτορες της τότε εποχής που έλεγαν και επέμεναν πως υπάρχουν τρία είδη ανθρώπων… Οι ζωντανοί, οι νεκροί και αυτοί που ταξιδεύουν… ΕΧΕΙ ΟΜΟΡΦΙΕΣ Η ΘΑΛΑΣΣΑ.. ΑΛΛΑ ΘΕΛΕΙ ΣΕΒΑΣΜΟ…!

Παραμονές Χριστουγέννων στο Μπρίντεζι… Ο καιρός ΒΑ (γραίγος).. αγρίμι άξεστο, θυμωμένο, σαν να επεδίωκε να μας χαλάσει το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι… Επιμελώς έγινε η επιβίβαση φορτηγών και επιβατών… με περισσή φροντίδα για ένα ασφαλές ταξίδι… Αναχωρήσαμε για Πάτρα… αλλά η διαδρομή λόγω μεγάλης θαλασσοταραχής προγραμματίστηκε μεταξύ Κερκύρας και Αλβανίας… Η περιγραφή, η εξιστόρηση, η αφήγηση εάν θέλετε δεν είναι απλή… θα σας φανεί απίστευτη και όμως αληθινή… Μετά από δύο ώρες ταξίδι πήραμε ένα σήμα ότι είναι ακυβέρνητο ένα μικρό φορτηγό σε απόσταση 38 μιλίων από Μπρίντεζι…

Χωρίς άλλη σκέψη… αλλάζουμε πορεία για το ταλαιπωρημένο φορτηγό… ο καιρός..; Ρωτήστε τον Αίολο και τον Ποσειδώνα…. Είχαν αυτή την βραδιά τις μαύρες τους.., τις τρέλες τους… Κάποιος, κάπου τους είχε ενοχλήσει φαίνεται…! Επικοινωνία μέσω V.H.F με τον κυβερνήτη του φορτηγού.. «Τί πρόβλημα έχετε…»

Περιέργως και ενοχλητικώς άργησε να απαντήσει στην επιμονή και ανησυχία μας.. Εμείς απλά είδαμε απόνερα… και η απάντηση στα ιταλικά του capitano «Ευχαριστούμε.. όλα benvenuto…» Άντε να γυρίσεις, άντε να ορθοποδήσεις, άντε να ηρεμήσεις, άντε να απλώσεις, άντε να κοιμηθείς, άντε την φαμίλια να φροντίσεις και το σπιτικό χριστουγεννιάτικο τραπέζι να ρυθμίσεις… Ήταν η βραδιά μοναδική, ήταν ναυτικοπλοιαρχικά αγριωπή… Άλλο σήμα… βόρεια στους Οθωνούς… Μικρό ταχύπλοo λόγω μηχανικής βλάβης χρειάζεται την βοήθεια των παραπλεόντων πλοίων εις την γραιγοταραγμένη Ανδριατική… Άντε πάλι να το βρεις.. και άντε πάλι της μοναξιάς καντήλι να ανάψεις… Δεν θέλω όμως, να σας θαλασσοταράζω, που τελευταία ανελλιπώς το διαπράττω… βεβαίως με δική σας προτροπή… Μας ταξίδεψες… θα μας ταξιδέψεις.., μας γαλήνεψες και και… Αγαπημένοι μου συνταξιδιώτες μαζί αποπλεύσαμε.., μαζί θα αγκυροβολήσομε.., εγώ γαληνεύω.., ανασαίνω.., αρμενίζω.., ηρεμώ… και προς ενημέρωση των ανημέρωτων προκάνετε δεν προκάνετε για ticket

Πλησιάσαμε, λοιπόν, κοντά και μετά από δεήσεις για ένα φως… μας αναφέρει ότι έγινε αποκατάσταση της μηχανικής βλάβης και την ναυτική μας ευλογία – συνδρομή δεν χρειάζεται… Σας ακούω.., με ακούτε.., πως τα ακούτε.. αληθινά;;; Σας διαβεβαιώνω δεν τελειώσαμε, όπως δεν τελείωσε και το ταξίδι μας… Η θέση μας περίπου έξω από το λιμάνι της Κερκύρας με πορεία για Πάτρα.. άντε να ηρεμήσομε, άντε να σαλιαρίσομε λιγάκι, άντε να πεις κάτι ντης στην οικογένεια, άντε να εξηγήσεις τις περιπέτειες τις βραδινές, άντε να μας πιστέψετε, άντε να μας πιστέψουν… Γιατί; Απλά έβλεπαν την γαλοπούλα οργιόστολη να τους περιμένει στο γιορτινό τραπέζι (παρακαλώ αυτό και τα υποδέλειπα μεταξύ μας..).

Περνώντας τους Παξούς με ενημερώνουν ότι υπάρχει μικρή εστία φωτιάς στην εξαγωγή της ηλεκτρομηχανής… δηλαδή το αμίαντο σιγοκαιγόταν και είχε γεμίσει καπνούς ο χώρος των επιβατών… εκεί να δεις χορούς και Vivaldi… Άντε πάλι ζειμπεκιές και καλαματιανούς… Άμεση σύναξη στην γέφυρα για ενημέρωση και άμεση επιθεώρηση και βεβαίως άμεση αντιμετώπιση… όμως ο καπνός ήταν παντού και η αγωνία στα ύψη.. και ακούστε με νέοι μου θαλασσοπορούντες… Μια σκέψη ήρθε στο νου μου.. για λίγα λεπτά.. έβλεπα τον κόσμο γύρω μου.. το σφίξιμο στο στομάχι.. τόσες ψυχές.. μόνο τον σωσμό τους είχα στο μυαλό μου.. αλλά πως γίνεται αυτό με καπνούς παντού τριγύρω; Μικρός και αδύναμος αισθάνθηκα μπροστά στην ανεξέλικτη δύναμή της.. και εάν δεν καταφέρουμε αν τη σβήσουμε..;

Ποιος έχει τη δύναμη να πάρει κάποιο ρίσκο εις βάρος αθώων ψυχών..;;; Ντρέπομαι ακόμη και να το γραφοχαράξω… το διανοείται ανθρώπινο.., θαλασσινό.., ναυτικό.., θηραϊκό μυαλό ότι «ο εγώ» είπα αυτές τις δύο λέξεις δηλητήριο…; Ακόμη και τώρα δεν μπορώ να το διανοηθώ ότι το είπα.. Επηρεάστηκα βλέποντας τα παιδιά στην Γέφυρα να χαριεντίζονται μεταξύ τους σαν να μην έχουν επίγνωση της κατάστασης που επικρατούσε την συγκεκριμένη στιγμή.. Στην φορτισμένη σύναξη ως προανέφερα, με ταρακούνησε η κραυγή του καπετάν Αλέκου… «Εσείς τέτοια εντολή…;;;» Και είπα ότι ποτέ μου δεν εγκατέλειψα χωρίς πρώτα να προσπαθήσω..!!! Άμεσα με τον καπετάν Διονύση, έκαναν έφοδο στην εστία της φωτιάς και άμεσα θεράπευσαν τα πάντα.. Τι ακολούθησε από εμέ;;;.

Σιωπή.., περίσκεψη.. και πολύ κλάμα… ήταν και είναι ιαματικό και ανακουφιστικό και όχι μόνο σε αυτές τις στιγμές.., αλλά και πολλές, πολλές άλλες… ομορφαίνουν τα ματάκια μας, διογκώνονται και ξαστερώνουν, ιαίνονται… Θα μου πουν οι φίλοι.. «ήντα πες νιούδα.. ήντα πες…;» κα άκου ήντα πα… να πάρομε τση βαρκούλες και να πάμε βολτούλα… να αγναντέψομε τα άστρα… Είναι δυνατόν «ο εγώ» τρεζοκομίδης να λαλήσω αυτές τις δύο λέξεις… ντρέπομαι να τση θαλασσογράψω… Απλά ψυχραιμία και συνεργασία με τους συνεργάτες σας και η δικαίωση των ενεργειών σας θα είναι δεδομένη και σίγουρη.

Το υπόλοιπο ταξίδι μέχρι Πάτρα.. που ο Θεός να το πει ταξίδι.. ένα συνονθύλευμα ταλαιπωρίας.., αγωνίας.., λαχτάρας και προσμονή για ασφαλή πρόσδεση για λίγη ξεκούραση και συνέχιση της οδικής μας διαδρομής για το ασφαλές αγκυροβόλιο του σπιτιού μας… Συμπεράσματα πάρα πολλά… και σε μένα και στους αξιωματικούς μου.., αλλά και στα λοιπά μέλη των οικογενειών μας… Απλά δοθείσης ευκαιρίας να ευχαριστήσω τα αστεράκια μου όπως τα προσφωνούσα τότε, που ο ένας είναι πλοηγός και ο άλλος Αρχιπλοίαρχος, που με υπέμεναν… Και ο πρεσβύτερος Αλέκος τι μου έλεγε;;; «…ήρθαν ντυμένοι φίλοι αμέτρητες φορές οι εχθροί μας captain..» και αυτό που με διασκορπούσε ήταν αυτό…

«Η αγάπη captain είναι φωτεινή σαν την αυγή και σιωπηλή σαν τον τάφο…!» Επίσης πρέπει και απαραιτήτως να σας πω ότι πολλές φορές έλεγα ότι είναι δυνατόν να σηκωθούν τα κολοκυθάκια να δείρουν τον μανάβη; Έλα που του κήπου μου το διέπραξε και με-μας προστάτεψε… Πως; Απλά μου άλλαξε την δευτερολέπτων λάθος σκέψη…! Ευχαριστώ τον Ύψιστο που με προστάτεψε και με προστατεύει πάντα… Εύχομαι και προσεύχομαι αληθινά να μη τα ζήσει κανείς αυτά και εάν τα ζήσει και τα ξεπεράσει να μη ξεχαστεί… ας πει ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ… Το αυτονόητο δεν αναφέρεται… ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟΙ… Και η πατρίδα του καθενός είναι εκεί που είναι η καρδιά του… Μη αμφισβητείτε.., μη προτρέχετε.., μη εναγωνίως παρερμηνεύετε… Είναι πολλοί και μας αγαπάνε… Να με γροικάτε ήντα γραφολέω αρχοντοομορφιές μου…, γροικάτε;

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *